Jak to wyraziła Konferencja Episkopatu Anglii i Walii w odpowiedziach, jakie udzieliła w ramach ankiety przeprowadzonej w perspektywie Synodu poświęconego młodzieży: “Kościół nie może wyjść od miejsca, w którym nie ma ludzi młodych i zaprowadzić ich tam, gdzie nie chcą iść. Ale możemy ich zabrać z tego miejsca, w którym się znajdują i zaprowadzić tam, gdzie – co nigdy by się im nie marzyło – mogą dotrzeć”. Także dlatego, że należy rozpoznać tendencję współczesnej młodzieży do poważnego podejścia do rozeznania własnego powołania, zarówno w znaczeniu ludzkim, jak i chrześcijańskim.
Odpowiedzi, jakich dostarczyły wszystkie Konferencje Episkopatów na ankietę przedsynodalną, składają się na trzy scenariusze: przede wszystkim w Europie Zachodniej i Północnej wielu młodych uważa, że jest daleko od Kościoła, nie są nim zainteresowani i nie chcą, żeby im przeszkadzano. Dla Kościoła stanowi to wyzwanie, które odwołuje się do ludzkiego szacunku i duszpasterskiej empatii, która stawia człowieka niewierzącego w centrum, także wtedy, gdy brak jest jakiejkolwiek współpracy.
Drugi scenariusz mówi o młodych, którzy doświadczyli wiary, ale którzy później ją utracili. I dalej, są i tacy, którzy odnawiają kontakt z wiarą, często wychodząc od przyjaźni i świadectwa swoich zaangażowanych rówieśników.
I jako trzeci mamy scenariusz z młodymi, którzy wybrali wiarę. Zauważa się w tym przypadku dwie tendencje: z jednej strony – młodych zaangażowanych, którzy żądają od Kościoła, by był “wierny” Ewangelii, “jasny” w przepowiadaniu; z drugiej strony – młodych, którzy domagają się od Kościoła, by stał się “nowoczesny”, by był na bieżąco z rzeczywistością. Rzeczą bardzo istotną będzie uwzględnienie tych dwóch wizji, czyniąc to nie tyle pod kątem przeciwności, ile komplementarności.
Konferencja Episkopatu Włoch umieściła wśród swoich dobrych praktyk dotyczących młodzieży doświadczenie związane z oratorium, podkreślając wkład Księdza Bosko. Istotą tej propozycji jest troska ze strony wspólnoty wychowawczej, by połączyć wiarę z życiem i dać odczuć młodzieży zdrowy protagonizm.
Młodzi każdego wyznania, poproszeni o wypowiedzenie się odnośnie do wiary i rozeznania powołania, wyrażają potrzebę “towarzyszy podróży”, przewodników, którzy będą szanować wolność człowieka młodego, dostarczając jednocześnie niezbędnych narzędzi do realizacji tych procesów.
Wybór Kościoła, by rzeczywiście odbyć tę drogę wspólnie, synodos, z młodymi, już jest odpowiedzią, która współbrzmi z ich oczekiwaniami i ich podejściem.
