Wstrzemięźliwość i umiarkowanie uczą nas używać rzeczy do tego, do czego służą, i na taką miarę, na jaką służą. Ostatecznie, każde nadużycie czyni ludzi nieszczęśliwymi.
Często, kiedy rodzice sprzeciwiają się niektórym wyborom swoich dzieci, te stawiają opór i pytają, dlaczego nie mogą iść za modą, nie mogą godzinami korzystać z internetu albo grać na komputerze. Ważne jest, aby im wytłumaczyć, że kiedy godzą się na wszystko to, czego pragną lub na to, co zostaje im zaproponowane, dostosowując się do tego, co robią inni, popadają w anonimowość, w jakiś sposób tracą swoją osobowość. Jednym słowem, ten, kto godzi się na wszystko, wykazuje, że oprócz własnej osoby, niewiele go obchodzi cała reszta. Powiedzenie “nie” pewnym rzeczom oznacza zaangażowanie się w wykonywanie innych rzeczy, w poszukiwanie swojego miejsca w świecie, swojego sposobu bycia i postępowania. Jeśli w życiu małżeńskim żyje się wstrzemięźliwością i umiarem, a przede wszystkim – przekazuje się radość i pokój ducha, dla dzieci będzie to stanowić bodziec do przyjęcia takiego samego stylu życia.
Istotnie, najprostszym i naturalnym miejscem przekazania cnoty wstrzemięźliwości i umiarkowania jest środowisko rodzinne. Jeśli dzieci zauważą, że rodzice rezygnują z tego, co uważają za kaprys, albo poświęcają swój wypoczynek, by zająć się rodziną, doświadczą sensu ich działań i przygotuje ich to do przyszłego życia.
Kiedy rodzina wybierze wstrzemięźliwość i umiarkowanie jako styl życia, będzie jej łatwiej oddać się służbie społecznej na rzecz ubogich. Św. Jan Paweł II w Familiaris Consortio uwypuklił znaczenie gościnności i przyjęcia we współczesnym społeczeństwie we wszystkich formach, od otwarcia własnego domu i własnego serca na potrzeby braci i sióstr, do konkretnego zaangażowania, by zapewnić każdej rodzinie dom, środowisko rodzinne, w której będzie można wzrastać i się rozwijać.
