Wielu młodych ludzi, wychowawców, członków Rodziny Salezjańskiej, rodziców i przedstawicieli władz zgromadziło się, aby upamiętnić przybycie salezjanów do tak zwanego “miasta nie do zdobycia”. Eucharystii przewodniczył kardynał Pedro Barreto SI, arcybiskup metropolita Huancayo, a koncelebrowali liczni salezjanie z salezjańskich domów w Peru. Uczestniczyli: ks. Juan Pablo Alcas, przełożony inspektorii, ks. Humberto Chávez, jego wikariusz, delegat inspektorialny ds. duszpasterstwa młodzieży, ks. Uriel Jáuregui, i dyrektor wspólnoty salezjańskiej, ks. Julio Berroa. Dołączyli do nich dyrektorzy i salezjanie z placówek w Pucallpa, Callao, Piura, Magdalena del Mar, Cusco i Arequipa.
Na początku Eucharystii kardynał Barreto wyraził swoją wdzięczność za pracę duszpasterską, którą Salezjanie i Córki Maryi Wspomożycielki wykonali w ciągu tych 100 lat obecności na rzecz najbardziej potrzebujących młodych ludzi.
A potem, podczas homilii, podkreślił pokorę i wzór świętości świętej Róży z Limy, patronki salezjańskiej inspektorii Peru (PER), która tradycyjnie jest czcona 30 sierpnia: “Była wielką pracownicą, a przede wszystkim kobietą o wielkiej duchowości, z wiarą, która przenosi góry, wiarą bezwarunkową. Zawsze stawiała Jezusa w centrum swojego serca”. Kardynał przytoczył również krótki opis, jaki jakiś czas temu sporządził o niej papież Franciszek: “Była świecką kobietą, oddaną modlitwie i przyjaciółką Pana od dzieciństwa. Kochała ubogich i cierpiących. Wzrastała jak lilia wśród cierni”. Na koniec wezwał do praktykowania świętości w codziennym życiu i przeżywania wiary z radością: “Świętość nie jest zarezerwowana tylko dla niektórych. Wszyscy jesteśmy powołani przez Boga do świętości. Żyjmy w stałej obecności Boga”.
Ze swojej strony ks. inspektor podziękował kardynałowi Barreto za jego obecność i towarzyszenie mu jako pasterzowi Kościoła. Wyraził także swoją bliskość z młodzieżą z różnych szkół salezjańskich w Peru: “Drodzy młodzi, my salezjanie i wychowawcy, jesteśmy tutaj, aby kontynuować razem, kierując się sercem Księdza Bosko, wychowanie młodzieży i wszystkich, którzy przychodzą do tego domu salezjańskiego. Przełożony Generalny zapowiedział nową Wiązankę: Sen, który rodzi marzenia. Serce, które “wilki” przemienia w “baranki”. A oto i owieczki, uczniowie kończący w tym roku szkołę, którzy mają szczęście cieszyć się tym stuleciem”.
“Niech żyje Ksiądz Bosko!" - brzmiała odpowiedź głośno wykrzyczana przez obecnych.Viva Don Bosco!” è stata la risposta esclamata a gran voce dai presenti.
Od 1923 roku, roku założenia, Salezjańska Szkoła “Santa Rosa”, znana wówczas jako Szkoła Katolicka “Santa Rosa”, powiększyła się o kilka innych pomieszczeń, biorąc pod uwagę ciągłą potrzebę poszukiwania większych przestrzeni ze względu na stały wzrost liczby uczniów. Ale dopiero w 1935 r., dwanaście lat po funkcjonowaniu szkoły, zainaugurowano działalność obiektu, w którym obecnie uczy się ponad 1200 uczniów na różnych poziomach edukacyjnych.
Osiedlając się na ogromnym obszarze Yaurispata, dzisiejszej dzielnicy El Tambo, salezjanie wzmocnili swoją działalność edukacyjną jako jedną z najważniejszych w mieście.
W latach 1963-2000 posiadłość salezjanów została rozdzielona przez trasę Avenida Huancavelica, co dało początek nowemu projektowi ze strukturą po drugiej stronie drogi: “Ciudad de los Niños”, później przekształconemgo w Centrum Młodzieży, a następnie Ośrodek Kształcenia Technicznego.
Z okazji 50-lecia Szkoły (1973 r.) otwarto Kościół i zaczęto organizować Muzeum Salezjańskie w Huancayo, do czego zachęcał ks. Vicente Rasetto. Ponadto od 1992 r. w Huancayo powstała druga salezjańska wspólnota zakonna, której patronuje św. Józef Robotnik.
