Według ks. José Miguela Núñeza, dyrektora CNSPJ, jest to “konieczny i naglący temat do refleksji”. W przemówieniu otwierającym spotkanie, ks. Núñez powiedział, że “obecny kontekst stawia przed nami konkretne wyzwania i jako Kościół musimy kontynuować naszą poważną refleksję, aby w ten sposób oddziaływać, towarzyszyć i oświecać dzieci i młodzież”. Stąd zachęcił do opracowania odpowiednich propozycji wychowania afektywno-seksualnego, które wychodziłyby “od Jezusa, Ewangelii, odpowiadając obecnej kulturze, nie przestając czuć z Kościołem”.
W kontekście tego “czucia z Kościołem” możemy również przytoczyć słowa bpa Arturo Rosa, biskupa pomocniczego Walencji i przewodniczącego Podkomisji ds. dzieci i młodzieży przy Konferencji Episkopatu Hiszpanii. Według niego, w tej refleksji i propozycji wychowawczo-duszpasterskiej dotyczącej wychowania afektywno-seksualnego “musimy się przebudzić”, a instytucje kościelne muszą “z kreatywnością być uważne na tę rzeczywistość”, dostarczając młodym ludziom odpowiedzi, która obraca się wokół trzech osi: towarzyszenia, czułości i uczenia miłości, wychodząc od Ewangelii.
Wezwał do wzmocnienia duszpasterstwa słuchania, uczestniczenia w życiu dzieci i młodzieży. Podkreślił potrzebę wychowania w zakresie uczuciowym, “ponieważ oni również potrzebują uczucia, prawdziwego uczucia, a nie manipulacji”, i zaznaczył również, że należy ich “nauczyć kochać i umieć być kochanym, czyniąc to poprzez zachętę i towarzyszenie procesom, a nie poprzez narzucanie rozwiązań”.
Pierwszy wykład tego dnia miał o. Pablo Guerrero, jezuista, który mówił o tym, jak adhortacja apostolska papieża Franciszka Amoris Laetitia postrzega edukację afektywno-seksualną. W tym kontekście wskazał na niektóre idee, obecne już w tekstach Soboru Watykańskiego II, pomagające przywrócić wartość ciała i pozytywne spojrzenie na język afektywny i seksualny. Przypomniał o tym, że papież kładzie nacisk na konieczność “wzmocnienia wychowania dzieci”w rodzinach, wychowania stopniowego, aby wzrastały one w swojej “zdolności do miłości” i do jej wyrażania.
W dalszej części dnia odbyła się dyskusja przy okrągłym stole, moderowana przez salezjanina kapłana Koldo Gutiérreza, w której udział wzięli: dominikański seksuolog ojciec Cosme Puerto; Irune López, doradczyni salezjańskiej inspektorii pw. św. Jakuba Większego (SSM), a także przedstawicielka salezjanów z Triany, Sofía Velasco. Cała trójka podkreśliła, że wychowanie afektywno-seksualne jest nadal nierozwiązaną kwestią w Kościele, podkreślając zasadniczą, ale w istocie pomocniczą rolę szkoły wraz z rodzicami, na których spoczywa główna odpowiedzialność.
Po południu dziennikarz COPE, Ángel Expósito przeprowadził wywiad z filozofką i pisarką, wykładowczynią Uniwersytetu w Oviedo, Amelią Valcárcel, która odniosła się do różnych kwestii dotyczących uwarunkowania seksualnego człowieka, “anomii” (braku zasad), której jesteśmy obecnie świadkami, a która znajduje odzwierciedlenie w obowiązujących przepisach dotyczących polityki związanej z płcią, perwersyjnego wpływu pornografii w okresie dziecięcym, edukacji etycznej w rodzinie i klasie poprzez podsuwanie odpowiednich przykładów, nie mówiąc już o wyraźniej różnicy między feminizmem a teorią queer.
Potem Javier de la Torre, wykładowca na Uniwersytecie Comillas, omówił wychowanie afektywno-seksualne nastolatków i młodzieży z perspektywy chrześcijańskiej. Odwołał się do Ewangelii, odkrywając w Jezusie przyjęcie i szacunek dla dzieci w stopniu absolutnym; traktowanie kobiet z poszanowaniem ich godności w stopniu o wiele większym niż to wówczas się działo; próbę odbudowy rodziny i postawy miłosierdzia, która skupia się na konkretnych osobach, a nie na przepisach. Na zakończenie podkreślił, że w tej delikatnej materii dorastający i młodzi ludzie potrzebują dorosłych, ich bliskości, a przede wszystkim ich przykładu.
Na zakończenie ks. Núñez powiedział: “To były wspaniałe obrady, z doskonałymi mówcami, wspaniałymi wystąpieniami i wielkim zaangażowaniem wychowawców z różnych środowisk kościelnych. Na bazie tego, co przeanalizowaliśmy, jesteśmy przekonani, że musimy kontynuować to podejście wychowawcze, które w kulturze, w której żyjemy, powinno wypływać z antropologii chrześcijańskiej, czyniąc to z zamiarem odpowiedniego oddziaływania, oświecania i towarzyszenia wzrostowi i dojrzewaniu osób zrównoważonych i szczęśliwych”.
“Jestem przekonany, że różne perspektywy, z których rozważaliśmy ten temat, pomogły wzbogacić naszą wizję i będą nas stymulować do dalszego wypracowywania konkretnych propozycji i ‘itinerariów’” – stwierdził na koniec.
