Najstarszy z dziesiątki dzieci, w wieku 10 lat niespodzianie odzyskuje zdrowie za wstawiennictwem Dziewicy Maryi, której obiecał «być Jej synem na zawsze» i stać się salezjaninem kapłanem. W 1932 r. złożył pierwsze śluby zakonne, a w 1940 roku przyjął święcenia kapłańskie. Po uniknięciu «barbarzyńskiej nocy» (13-14 kwietnia 1950) zedycował się towarzyszyć młodym współbraciom, pomagając im w przekraczaniu “żelaznej kurtyny” w kierunku Turynu, aby tam mogli stać się kapłanami. Pomagał także niektórym salezjanom diecezjalnym. Po dwóch udanych przejściach (późnym latem i jesienią 1950 r.) został schwytany przy trzeciej próbie w kwietniu 1951 roku. Ks. Tytus został aresztowany, torturowany, przez 12 lat przetrzymywany w więzieniu i przez 5 lat przebywał na wolności zwolniony warunkowo.
« Po tym poznaliśmy miłość, że On oddał za nas życie swoje. My także winniśmy oddać życie za braci » (1 J 3,16). To właśnie wtedy, kiedy słuchał tego Słowa Bożego w czasie odprawiania Eucharystii, Tytus odczuł w sercu natchnienie i siłę do ofiarowania własnego życia za ratowanie powołań, przezwyciężając strach i będąc gotów do pełnienia woli Bożej do samego końca, pokładając ufność w Bożym miłosierdziu i trwając w nadziei na życie wieczne. Teksty z tego wspomnienia liturgicznego nawiązują właśnie do tego decydującego momentu w jego życiu, kiedy odkrył wezwanie do oddania życia dla ratowania młodych powołań.
Jego świadectwo jest urzeczywistnieniem salezjańskiego charyzmatu zbawiania ludzi młodych, co łączy się przede wszystkim z towarzyszeniem im na drodze wiary i rozeznaniu powołania, jak do tego zachęca najbliższy Synod Biskupów i Przełożony Generalny w Wiązance na obecny rok.
Teksty liturgiczne są dostępne na stronie: www.sdb.org/it/santita-salesiana/175-calendario
