Końcowy dokument Synodu w punkcie 125 zachęca wspólnotę chrześcijańską “do porzucenia koncentrowania się na swoim „ja”, na swojej samozachowawczości”, aby “budować ‘my’, sprzyjające integracji całej rodziny ludzkiej i całego stworzenia”.

Posynodalna adhortacja apostolska Christus vivit podaje również konkretne wskazania, wskazując na potrzebę “młodzieżowego duszpasterstwa ludowego: “Podczas Synodu zachęcano do budowania duszpasterstwa młodzieżowego zdolnego do tworzenia obszarów integracyjnych, gdzie byłoby miejsce dla wszystkich rodzajów młodych i gdzie bardzo realnie ukazywałoby się, że jesteśmy Kościołem o drzwiach otwartych. Nie jest nawet konieczne, aby ktoś w pełni przyjął całe nauczanie Kościoła, by mógł uczestniczyć w niektórych z naszych przestrzeni poświęconych ludziom młodym. Wystarczy postawa otwartości wobec tych wszystkich, którzy pragną i gotowi są na spotkanie z prawdą objawioną przez Boga. Niektóre propozycje duszpasterskie mogą wymagać przebycia już pewnej drogi wiary, ale potrzebujemy młodzieżowego duszpasterstwa ludowego, które otworzyłoby drzwi i udostępniło miejsce wszystkim i każdemu z osobna, z jego wątpliwościami, urazami, problemami, ich poszukiwaniem tożsamości, z ich błędami, ich historiami, doświadczeniami grzechu i wszystkimi trudnościami” (234).  (http://www.vatican.va/content/francesco/it/apost_exhortations/documents/papa-francesco_esortazione-ap_20190325_christus-vivit.html)

Czy wspólnota chrześcijańska, krocząc z młodymi, czuje się wezwana do radykalnej odnowy? W jaki sposób można ułatwić tę integracyjną postawę? Co oznacza tego typu duszpasterstwo dla Kościoła? Jakie wyzwania kulturowe z nią się wiążą? W czasie tego seminarium starano się odpowiedzieć na te pytania, wskazując na możliwe rozwiązania i czyniąc to pod różnym kątem: socjologicznym, ściśle duszpasterskim i eschatologicznym.

Prof. Cecilia Costa, wykładowca socjologii na Uniwesytecie “Roma Tre”, wskazał na pewne problemy ludzi młodych, takie jak: poszukiwanie sensu życia, potrzeba uznania, pragnienie dobrych, wzajemnych relacji i towarzyszenia, potrzeba Boga, znaczona zażyłością i miłością... Zaproponowała również duszpasterstwo zdolne do elastyczności oraz pielęgnowania sfery relacji i sfery uczuciowej.   

Abp Paolo Giulietti, arcybiskup Lukki, były dyrektor Biura Krajowego Duszpasterstwa Młodzieżowego, odczytał adhortację Christus vivit pod kątem konkretnego działania. Uwypuklił wiele aspektów “autoreferencyjności” w życiu współczesnego Kościoła, wskazując na pewne sposoby realizacji duszpasterstwa bardziej otwartego i bardziej ludowego, akcentując przede wszystkim wielość dróg w tym względzie oraz naglącą potrzebę doświadczeń nieznaczenie ustrukturyzowanych, sprzyjających protagonizmowi ludzi młodych.

Natomiast ks. prof. Roberto Repole, dyrektor sekcji turyńskiej Wydziału Teologicznego Włoch Północnych, stwierdził, że obecne wyzwania dotyczące duszpasterstwa wymagają nowego zrozumienia samego znaczenia bycia Kościołem, wezwanego do odniesienia się do kategorii antropologiczno-teologicznych, które są dzisiaj szczególnie ważne, takich jak: dar, więź, bezinteresowność, gościnność, braterstwo.  

W czasie tego seminarium, które miało również jeszcze bardziej zintegrować te trzy instytuty Wydziału Teologicznego, starano się uwzględnić różne punkty widzenia. Jak podkreślił rektor, ks. prof.  Mauro Mantovani, poprzez to seminarium chciano wyrazić wolę integracji już w samej fazie przygotowania, a potem w metodzie obrad i ich przebiegu.

• Title Title
• Title Title
• Title Title
•  

Tweet