Kardynał Amato nadał rodzinnego i kolokwialnego tonu homilii, którą wygłosił, a swoją refleksję kontynuował w formie prelekcji, którą później wygłosił, poświęconej wymiarowi duszpasterskiemu i eklezjalnemu znaczenia procesów beatyfikacyjnych i kanonizacyjnych. W swoim wystąpieniu przedstawił świętych jako “prawdziwych teologów”, którzy nie teoretyzują, ale żyją ludzką i nadprzyrodzoną rzeczywistością wiary.
Jego refleksja dotyczyła przede wszystkim dwóch wymiarów procesu: kanonicznego i duszpasterskiego. W tym względzie z wielkim zainteresowaniem spotkała się także prelekcja ks. Pierluigiego Cameroniego, postulatora generalnego ds. kanonizacyjnych Rodziny Salezjańskiej, który przedstawił aktualny stan procesów beatyfikacyjnych i kanonizacyjnych Rodziny Salezjańskiej, kierując wyraźną zachętę do większego zainteresowania i zaangażowania na tym polu.
Bardzo znaczące w tym względzie były wspaniałe świadectwa, które przedstawiły: s. Sylwia Ciężkowska, wicepostulatorka Córek Maryi Wspomożycielki; s. Elizabeth Alvarez Pavón z Ośrodka Historyczno-Teologicznego “Błogosławiona Maria Romero” w Kostaryce; ks. Paul Ripaud, który mówił o Czcigodnym Słudze Bożym Camille Costa de Beauregardzie, a także dr Maria Rita Scrimieri, salezjanka współpracownica, która przedstawiła Ośrodek duchowości “Da mihi animas, cetera tolle”, który powstał w miejscu domu błogosławionej Alexandriny da Costa w Balasar, w Portugalii.
Popołudnie, które poprzedziło “słówko na dobranoc”, jakie skierowała matka Philomena Mathew, przełożona misjonarek Maryi Wspomożycielki Chrześcijan, upłynęło na dzieleniu się doświadczeniem i inicjatywami promującymi procesy beatyfikacyjne i kanonizacyjne.
