Skąd pochodzi twoja siła ducha i charakter?
Urodziłem się w Kenii. Kiedy miałem cztery lata, zamieszkałem z dziadkami. Moja matka, która pracowała w hotelu w Mombassie, poznała Belga i przeprowadziła się z nim do Belgii. Mieszkałem z wnukami i kuzynami w małym domu bez wody i prądu. Moja matka regularnie wysyłała pieniądze i dorastałem w dobrych warunkach. Kiedy miałem 15 lat, w końcu dostałem papiery i mogłem do niej dołączyć.
Jak to się stało?
Nie mogę o tym zapomnieć. Przyjechałem z kraju, w którym było 25 stopni, a gdy tam przyjechałem w dniu 29 grudnia, było tylko dwa stopnie powyżej zera. Nie miałem przyjaciół, ludzie mówili w innym języku, jak więc mogłem się komunikować z ludźmi wokół mnie? Miałem ogromny problem. Chciałem wrócić do Afryki.
Ale potem szybko znalazłeś swoją drogę?
Tak, dzięki szkole. Spędziłem kilka miesięcy w Institut Saint-Guido dla początkujących uczniów, a następnie, gdy było to możliwe, udałem się do szkoły „Don Bosco” w Hal, niedaleko Brukseli. Musiałam wybrać kierunek edukacji. Zdecydowałem się na opiekę osobistą, co było zaskakującym wyborem dla chłopaka; istotnie, na tym kierunku jest wiele dziewcząt, ale nie wiedziałem o tym. W Kenii opiekowałem się dziadkiem, który cierpiał na chorobę Alzheimera. Z perspektywy czasu mogę powiedzieć, że był to mądry wybór, bez którego moja kariera sportowa nigdy by się nie zaczęła.
Powiedziałeś, że chcesz pomagać ludziom. Jest to dla ciebie ważne?
Chcę pomagać ludziom i motywować ich. Żyje się tylko raz, a na świecie jest wiele cierpienia i ubóstwa. Krótko po moim przyjeździe do Belgii zmarł mój dziadek. To właśnie zmotywowało mnie do dalszego działania. Kiedy odbywałam praktyki w domach starców i szpitalach, nie tylko wykonywałam swoją pracę, ale także rozmawiałam z pacjentami. Nauczyciele rozumieli to i zachęcali mnie do tego. Pomagali mi w nauce. Śledzili też moje postępy w nauce, interesowali się konkursami i gratulowali mi osiągnięć.
Twoje pierwsze zawody to był prawdziwy flop...
Najpierw zrobiłem tylko jedno okrążenie stadionu, nie wiedziałem, że trzeba zrobić cztery. Ale to nie wszystko: dzień wcześniej dużo jadłem i byłem ubrany w długie spodnie i szalik. Zdałem sobie więc sprawę, że bieganie nie wystarczy.... To, co skłoniło mnie do podjęcia ostatecznej decyzji, to mój trener, który powiedział mi, że jeśli chcę kiedyś wziąć udział w igrzyskach olimpijskich, muszę zmienić swój styl życia. To była miłość od pierwszego wejrzenia. Powiedziałam sobie, że to możliwe.
Tak więc kariera lekkoatlety nie była twoim marzeniem dzieciństwa?
To bardziej zbieg okoliczności. Ale pochodzę z Kenii, kraju, który wypuścił tak wielu mistrzów biegania. Kiedy byłem dzieckiem, oglądaliśmy biegi przełajowe na małym ekranie komputera, ale nie marzyłem o karierze sportowej. Chciałem po prostu nosić buty takie jak sportowcy, a także być na stadionie, poruszać się. To marzenie się spełniło. Nie zapomniałem dnia, w którym mama kupiła mi pierwszą parę: mogłem wybierać i wziąłem pierwsze, które zobaczyłem. Nigdy wcześniej nie miałem butów.
Co chciałbyś powiedzieć ludziom młodym?
Cieszcie się z tego, co macie, są ludzie, którzy nie mają nic. W sporcie, podobnie jak w życiu, są wzloty i upadki, ale trudności sprawiają, że jesteś silniejszy. Nie wątpcie w siebie, wierzcie w swoje marzenia i idźcie naprzód.
A co chciałbyś powiedzieć Księdzu Bosko?
Dzięki Księdzu Bosko dotarłem do szkoły i to tutaj poznałem swoich pierwszych przyjaciół. Istotnie, przyjaciele z tamtych czasów pozostali, a nawet nauczyciele z Hal “Don Bosco” są nadal moimi przyjaciółmi. To właśnie w szkole salezjańskiej rozpoczęła się moja kariera. Moja przeszłość uczyniła mnie tym, kim jestem dzisiaj.
Pełny wywiad dostępny jest tutaj.
