Co ksiądz myśli o potrzebie kierownictwa duchowego w Zgromadzeniu?
Nasz charyzmat zrodził się w środowisku duchowego towarzyszenia ludziom młodym, którzy zostali zaproszeni do pójścia za Jezusem drogą swojej osobistej “drogi zbawienia”. W czasie moich studiów zastanawiałem się nad życiem salezjańskim i sytuacją w Korei. Nasze duszpasterstwo młodzieżowe było zawsze konkretne i praktyczne, ale może wpaść w pułapkę perfekcjonizmu. Dlatego musimy się skupić na rozwoju ludzkim i świętości każdego współbrata. Jest to klucz dla przyszłości, nie tylko w odniesieniu do młodych, ale także do wszystkich salezjanów.
W jaki sposób należy rozumieć potrzebę kierownictwa duchowego?
Dla każdego salezjanina, każdego współbrata Konstytucje i charyzmat Założyciela oraz tradycja salezjańska stanowią drogę w kierunku świętości. Abyśmy żyli naszymi Konstytucjami potrzebujemy zarówno towarzyszenia wspólnoty, jak i kierownictwa osobistego. Tylko z tą pomocą będziemy w stanie nawiązać prawdziwą relację z Bogiem, ze wspólnotą i ludźmi młodymi. Wszystkie te relacje angażują moją osobę, a jako że trudno obiektywnie na siebie spojrzeć, zawsze zachodzi potrzeba towarzysza podróży, nie tylko “grupy-wspólnoty”, ale konkretnej osoby, z którą moje wzrastanie w kierunku świętości stanie się łatwiejsze!
Czy może ksiądz podzielić się jakimiś znaczącymi doświadczeniami w tym względzie z czasu swoich studiów?
Na UPS-ie spotkałem wielu cnotliwych współbraci, pełnych serdeczności, których cechowała pracowitość i umiarkowanie, kreatywność i elastyczność, jak również – wielki duch rodzinny w ich codziennym życiu... W ten sposób ponownie zrozumiałem, że oratorium nie jest “miejscem”, ale “postawą” ukierunkowaną na życie.
Jakich rad udzieliłby ksiądz dyrektorom i formatorom?
Życzyłbym, aby każdy ze współbraci umiał lepiej przeżywać swój dialog osobisty ze swoim przełożonym, traktując go jako okazję do wzrostu. W naszej tradycji dyrektor jest ojcem, nauczycielem i kierownikiem duchowym. W podręczniku “Salezjański dyrektor” (wyd. z 1986 r.) czytamy, że środowisko wspólnotowe ma wspierać tę funkcję. Oznacza to, że odpowiedzialność za “przyjacielską rozmowę” podzielają wszyscy salezjanie.
