Dzielenie się spostrzeżeniami, jakie miało miejsce między salezjanami obecnymi i pracującymi w różnych kontekstach młodzieżowych, było bogate i szczere, wskazując również na silne i słabe punkty czy ograniczenia. I trudno się nie zgodzić z tym, co zostało powiedziano w auli przez tych, którzy przedstawiali pracę komisji.
“Młodzi są naszymi prorokami, a ich życie, zarówno trudy, jak i możliwości, są dla nas proroctwem. My, salezjanie, z ubolewaniem musimy przyznać, że nie zawsze znamy i jesteśmy obecni w świecie młodzieży, i że istnieje pewien dystans afektywny i efektywny między nami a nimi. Domagają się ‘czasu’, a my ograniczamy się do dania im jedynie pewnej ‘prestrzeni’.
Rewolucja będzie tu polegać na powrocie do tej pierwszej miłości, do bycia Zgromadzeniem ubogich dla ubogich: to wymaga przemyślenia naszego stylu życia, naszego życia zakonnego, uczynienia go bardziej prostym, wyraźnie braterskim i bardziej ubogim, zwłaszcza tam, gdzie dzieła zajmują więcej przestrzeni w dziele niż charyzmat.
Dobroć pełna miłości (amorevolezza) i serdeczność jako DNA salezjanina, który żyje pedagogiką czułości: przywrócić afektywność jako kluczowy element w ralacji dorosły-człowiek młody. ‘Ludzie nie pamiętają, co powiedziałeś i co zrobiłeś, ale jak to dałeś odczuć’ (Maya Angelou).
Uważamy, że najbardziej odpowiednim kontekstem dla systemu prewencyjnego jest rodzina”.
Jednak tym, co zrobiło największe wrażenie i ożywiło kapitulnych, były słowa, jakie wypowiedzieli ludzi młodzi. Każdy z nich zabrał głos w auli, wyrażając radość z tego powodu, że może mówić “do swojego ojca, w swoim domu”.
Ze szczerością poprosili, aby salezjanie po prostu i we wszystkim byli Księdzem Bosko pośród nich, czyniąc to bez lęku i nie czekając na to, że ludzie młodzi dostosują się do rozkładów dnia salezjanów i gotowych “pakietów” odpowiedzi i struktur przygotowanych bez nich. Nie szukają osób, które będą im towarzyszyć z góry, ale “współczesnych Księży Bosko”, gotowych do kroczenia u ich boku i do wspólnego z nimi budowania jutra, jak to się stało w przypadku tych pierwszych chłopców, którzy właśnie w Turynie, wraz z Księdzem Bosko, zapoczątkowali Zgromadzenie.
Wśród spraw, których ci młodzi zaprezentowali się jako rzecznicy, znalazły się takie, jak: otwarcie się na dar, jakim jest kobieta w Kościele i w Rodzinie Salezjańskiej; ekologia, nie jako jedno zadanie więcej pośród innych, ale jako jedna przyszłość dla wszystkich, a przede wszystkim dla młodzieży; bycie z młodymi i po stronie młodych, zaczynając od tych wśród nich, którzy skłaniają się ku salezjańskiemu życiu: “Prosimy, nie czyńcie ich od razu starymi i odległymi, zaraz po tym, jak wstępują do waszych domów formacyjnych!”.
Po popołudniu wrócono do prac w komisjach nad drugą grupą tematyczną: “Profil współczesnego salezjanina”.
