Drogi Ojcze Święty, drodzy bracia i siostry,
Ludność Amazonii jest młoda, jest to region nadziei. A jednak jesteśmy wezwani do zastanowienia się nad sytuacją dzieci i młodzieży. Sytuacja ta jest bardzo delikatna i to musi rozbrzmieć w misyjnym Kościole.
Jest to smutna rzeczywistość setek tysięcy ludzi młodych, którzy żyją w Amazonii. Sytuacja znaczona ubóstwem, przemocą, chorobami, prostytucją wśród dzieci i młodzieży, uzależnieniami, handlem narkotykami, przedwczesnymi ciążami, bezrobociem... A poza tym występują tu takie zjawiska, jak poczucie pustki egzystencjalnej, samookaleczenia, samobójstwa, brak odpowiedniego kształcenia zawodowego, niechęć młodzieży wobec tradycyjnych wartości, utrata korzeni kulturowych... Ci młodzi należą do naszej trzody, potrzebują naszej miłości oraz naszej kreatywnej troski.
Za tą rzeczywistością stoi wiele przyczyn: rozbicie rodzin, niewystarczalność publicznej polityki prewencyjnej, słaba edukacja, brak odpowiedniego zainteresowania edukacją ze strony państwa, kusząca presja różnych ideologii (kultura zsekularyzowana, zdominowana przez technikę, arogancka, krótkowzroczna, czysto ekonomiczna i hedonistyczna).
Trzeba tutaj podkreślić, że większość młodzieży w Amazonii jest zdrowa, ci młodzi mają swoje ideały, są zaangażowani, krytyczni wobec korupcji i przemocy, dają świadectwo chrześcijańskiego życia, miłości do Kościoła... Ale zachodzi nagląca potrzeba odpowiedniego podejścia duszpasterskiego, które byłoby dynamiczne i nowe, idąc za wskazaniami “Christus Vivit”.
Dotychczasowa duszpasterska odpowiedź Kościoła na problemy młodzieży jest bardzo ostrożna; ta nieśmiałość duszpasterska wyraża się wyraźnie w wielu faktach i sytuacjach. Potrzebny jest specjalny projekt ukierunkowany na ewangelizację młodzieży z diecezji amazońskich. Ewangelizacja młodzieży jest jeszcze mocno związana z funkcjami religijnymi i liturgicznymi... Brakuje koncepcji duszpasterstwa “procesów”, które by wychodziło poza duszpasterstwo “wydarzeń” i aktywność.
Wielu ludzi młodych ubolewa z powodu “braku duchowego ojcostwa” w kapłanach, ponieważ ci postrzegają ich jako ludzi odznaczających się małą mądrością pedagogiczną i pozbawionych empatii. Młodzi z Amazonii oczekują od Kościoła zdecydowanej opcji preferencyjnej i silnego ożywienia duszpasterstwa młodzieżowego we wszystkich diecezjach, które uwzględniałoby formację młodych liderów, wsparło protagonizm młodzieży, wzmocniło katechezę, proponowało misyjny wolontariat...
