“Ks. Thaiparambil dotknął życia licznych dzieci ulicy [w Kalkucie i w Nowym Delhi], a w ostatnich dniach swojego życia stale się za nie modlił” – oświadczył ks. Jose Mathew, przełożony inspektorii indyjskiej z siedzibą w Nowym Delhi.
Oprócz tego, że był wzorem dla wielu wolontariuszy, którzy chceli iść jego śladami, prawdopodobnie to on również zainspirował Dominique Lapierre, który uczynił go bohaterem swojej słynnej opowieści “La Cité de la Joie” (Miasto radości), gdzie występuje jako Paul Lambert, francuski misjonarz pracujący wśród najuboższych ze slumsów. Istotnie, ks. Thaiparambil, zaczął pracować wśród dzieci ulicy przebywając w tym samym mieszkaniu w slumsach Pilkhana, blisko dworca kolejowego Howrah, które wynajął Lapierre, aby napisać swoją opowieść.
Ten salezjanin skończył potem studia jako asystent społeczny, obserwując niepokojąco wzrastającą liczbę dzieci, które wałęsały się w okolicy dworca Howrah, w Kalkucie. Zauważył również, że w czasie dnia wykonywały małe prace, a w nocy musiały zadbać o minimum bezpieczeństwa.
Nie mogąc znieść dłużej tej nędzy, ks. Thaiparambil postanowił działać.
8 grudnia 1985 roku, dzięki wsparciu NGO “Seva Sanga Samity”, otworzył pierwsze nocne schronisko dla 14 dzieci ulicy i zamieszkał z nimi. Przy otwarciu pierwszego schroniska “Ashalayam” (Dom nadziei) w Belilious Road, w Howrah, w 1991 r., i drugiego w Bhattnagar, w Howrah w 1995 roku była także Matka Teresa z Kalkuty.
Kiedy przyszła święta dowiedziała się, że ks. Thaiparambil chce otworzyć schronisko, powiedziała: “My zaopiekujemy się dziewczętami. Wy zajmijcie się chłopcami”.
Potem ten salezjanin udał się do Nowego Delhi, gdzie w ciągu 10 lat otworzył trzy ośrodki dla dzieci ulicy: w 1997 r. – ośrodek “Don Bosco Ashalayam” w Bindapur; w roku 1999 w Palam Gaon, a w 2007 r. w Lucknow, który został przeniesiony potem do Mohanlalganj.
Obecnie ponad 500 dzieci przebywa w 23 ośrodkach “Ashalayam” w dystryktach Howrah, Kalkuta i Nadia. W sumie dotąd otrzymało pomoc około 80 tys. dzieci ulicy.
