W tym roku świadectwo ks. Lunkenbeina i Simão Bororo staje się aktualne jak nigdy przedtem.
Po pierwsze, z racji 125. rocznicy powstania salezjańskiej placówki misyjnej w Mato Grosso, której obchody rozpoczęły się 18 czerwca, a zakończą w styczniu 2019 roku. Tym obchodom towarzyszy właśnie refleksja nad wymiarem świętości salezjańskiej.
A poza tym, ponieważ ma to miejsce w okresie przygotowania do Specjalnego Synodu poświęconego Amazonii, jakiego chciał papież Franciszek; ten odbędzie się w październiku przyszłego roku. Celem tego Synodu jest “określić nowe drogi ewangelizacji ludu Bożego na obszarach wielkiej Amazonii, zwłaszcza ludów tubylczych”.
A ponadto, postać katechisty tubylcy Simão jest także aktualnym przykładem, którzy harmonizuje z Rokiem Świeckich, ogłoszonym przez Konferencję Episkopatu Brazylii, jako że przedstawia wzorzec chrześcijanina, “ktory umiał przyjąć swoje powołanie z ewangeliczną radykalnością, którego udziałem było doświadczenie związane z inkulturacją Ewangelii na gruncie własnego życia; który świadczył o swojej wierze w Jezusa Chrystusa, dzieląc ze swoim ludem i misjonarzami radość Ewangelii”.
I na koniec, przykład tych dwóch męczenników dostarcza konkretnych przesłanek dla przewodniego tematu najbliższej Kapituły Generalnej 28: “Jacy salezjanie dla współczesnej młodzieży?”.
“Ks. Rodolfo i Simão – kontynuuje ks. Mendes w swoim liście – byli świadkami wiary w Zmartwychwstałego, przeżywanej w codziennej służbie, w braterskim kontakcie z ludźmi, w pracy, w głoszeniu Słowa i katechezie, w codziennej modlitwie, w miłości do Maryi, w radości i zaangażowaniu ewangelicznym na rzecz tubylców.
W kontekście obchodów 42. rocznicy męczeństwa ks. Rodolfo i Simão Bororo mamy wiele powodów ku temu, aby dziękować Bogu za dar świętości w Kościele i Zgromadzeniu Salezjańskim”.
