Znaczna część obrad dotyczyła mianowania 9 przełożonych dla inspektorii: Wschodnich Stanów Zjednoczonych (SUE), lombardzko-emiliańskiej (ILE), portugalskiej (POR), urugwajskiej (URU), brazylijskiej z siedzibą w Sao Paulo (BSP), Afryki Tropikalno-Równikowej (ATE), Afryki Południowej (AFM), Chile (CIL) i Australii-Pacyfiku (AUL).
Większość tych nowo mianowanych inspektorów już pojawiła się w Rzymie, by odbyć spotkanie z Przełożonym Generalnym, jego wikariuszem i poszczególnymi radcami, a także otrzymać pewne wskazania dotyczące zarządu i animacji na czas swojej kadencji.
Zostali także mianowani: wikariusze księży inspektorów (13), ekonomowie inspektorialni (7), radcy inspektorialni do różnych spraw (47), dyrektorzy (175) i magistrowie nowicjatów (3).
Gdy chodzi o nowe placówki, zostały erygowane kanonicznie dwie wspólnoty – wspólnoty stałe, które liczą przynajmniej 4 salezjanów profesów. A poza tym, zostało otwartych 14 wspólnot nie erygowanych kanonicznie – są to jeszcze małe wspólnoty, liczące 2-3 współbraci, ale które już stanowi silne przyczółki rozwoju charyzmatu, dając wyraz żywotności i dynamiki Zgromadzenia. I wreszcie, dwanaście wspólnot, po wielu latach zawieszenia działalności, zostało kanonicznie zamkniętych.
Inna ważna część prac dotyczyła licznych wizytacji nadzwyczajnych, które przeprowadzili radcy generalni, co łączyło się z przynajmniej jednym sprawozdaniem ze strony każdego z nich, a w pewnych przypadkach – także dwóch.
Specyficzną kwestią, zasługującą na szczególną uwagę, był także plan reorganizacji salezjańskich inspektorii na poziomie globalnym, który domagał się specjalnej analizy poszczególnych inspektorii, wizytatorii i delagatury Zgromadzenia.
Na zakończenie ks. Á.F. Artime podkreślił klimat “komunii”, “wierności” i szczerości, jaki towarzyszył obradom. Podziękował również salezjańskiemu i świeckiemu personelowi Domu Generalnego za codzienną służbę i okazaną pomoc, a zwłaszcza w czasie sesji plenarnych.
