W sobotę, 10 grudnia, ponad 100 salezjanów z Okręgu Piemontu i Valle d’Aosta, z ks. inspektorem Enrico Stasim, przeżyło dzień skupienia, który poświęcony był przypomnieniu świadectwa życia czcigodnego Sługi Bożego ks. Beltramiego. Ks. Pierluigi Cameroni, postulator generalny ds. kanonizacyjnych Rodziny Salezjańskiej, przedstawił postać ks. Beltramiego, uwypuklając w nim oblatywny wymiar salezjańskiego charyzmatu i urzeczywistnienie wymogów “caetera tolle”. Jest to świadectwo, które z różnych powodów znikło z pola widzenia salezjańskiego świata, ale które przypomina, że korzenie salezjańskiego ducha stanowią: poświęcenie, pracowitość, apostolskie wyrzeczenie.
Ks. Beltrami urodził się w Omegna (VB) w dniu 24 czerwca 1870 r. Otrzymał w rodzinie wychowanie głęboko chrześcijańskie, które później rozwijał w salezjańskiej szkole w Lanzo, którą rozpoczął w październiku 1883 r. Tam też dojrzało jego powołanie. W 1886 r. przyjął sutannę z rąk Księdza Bosko. W czasie dwóch lat, które spędził w Turynie-Valsalice poznał i wszedł w kontakt duchowy z polskim księciem Augustem Czartoryskim, dzisiaj błogosławionym, który niedawno wstąpił do salezjańskiego zgromadzenia.
Ks. Beltrami został poproszony o towarzyszenie ks. Augustowi, kiedy ten zachorował na gruźlicę. Także Beltrami zachorował na tę samą chorobę, która wówczas była bardzo rozpowszechniona, znosząc swoje cierpienie z wewnętrznym spokojem. Wyświęcony na kapłana przez bpa Cagliero, całkowicie oddaje się kontemplacji i apostolatowi pióra. Poddany ciężkiej próbie, kierowany głębokim pragnieniem świętości, dopełnił swojego istnienia w wielkim bólu i nieustannej pracy. “Misja, jaką Bóg mi powierza, to modlić się i cierpieć” – mawiał. “Ani wyzdrowieć, ani umrzeć, ale żyć, aby cierpieć” – było jego dewizą. Zmarł 30 grudnia 1897 r. w wieku 27 lat. Jego ciało spoczywa w kościele w Omegna, gdzie się urodził.
Ks. Beltrami pozostawia Rodzinie Salezjańskiej trudne przesłanie o odkupieńczym cierpieniu, cierpieniu, które może stać się tajemniczo radosne, na miarę miłości, z jaką się je przyjmuje. “Proszę mi wierzyć – napisał pewnego dnia do swojego dyrektora, ks. Scappiniego – że pośród tych cierpień jestem szczęśliwy, szczęściem pełnym i spełnionym, do tego stopnia, że mam ochotę się śmiać, kiedy ludzie mi współczują i życzą, bym wyzdrowiał!”.
