Relatorem “Positio” był mons. Maurizio Tagliaferri. Postulatorem procesu jest postulator ds. kanonizacyjnych Rodziny Salezjańskiej – ks. Pierluigi Cameroni SDB, z którym współpracuje dr Mariafrancesca Oggianu. Na to “Positio” składają się: krótka prezentacja relatora; Informatio super virtutibus, czyli część teologiczna, w której ukazane została cnotliwe życie sług Bożych; Summarium ze świadectwami i dokumentacją; Biographia ex Documentis; protokoły z sekcji końcowych i aparat ikonograficzny.

Teraz “Positio” zostanie zbadane przez konsultorów teologów tej dykasterii watyńskiej, a potem będzie przedmiotem analizy kardynałów i biskupów. Te szczegółowe badania i oceny pozwolą Ojcu Świętemu, gdy ich wynik będzie pozytywny, promulgować Dekret o męczeństwie sług Bożych.

Wiadomość ta wywołała wielką radość w inspektoriach salezjańskich Campo Grande (Brazylia) i w Niemczech, a także w diecezjach Barra do Garças (Mato Grosso) i Bamberg (Niemcy).

Ks. Rudolf Lunkenbein, salezjanin, urodził się 1 kwietnia 1939 roku w Niemczech, w miejscowości Döringstadt, niedaleko Bambergu. Jego rodzice byli drobnymi rolnikami. Rudolf był drugim z trójki rodzeństwa. W piątej klasie poznał życie Księdza Bosko i wzmocnił w sobie pragnienie bycia misjonarzem. Z pomocą proboszcza wstąpił do salezjańskiego aspirantatu w Buxheim. W wieku dwudziestu rozpoczął nowicjat w Sao Paulo w Brazylii, a w 1963 r. odbył asystencję w Meruri (Mato Grosso), na misji wśród rdzennej ludności Indian Bororo. W latach 1965-1969 powrócił do Niemiec na studia teologiczne w Benediktenbeuern. Został wyświęcony na kapłana 29 czerwca 1969 r. i zaraz potem powrócił do rdzennej ludności w Meruri. W 1972 r. uczestniczył w powstaniu „Misyjnej Rady Rdzennych Mieszkańców” (CIMI), która została powołana w celu obrony praw rdzennych mieszkańców do posiadania terytorium, które gwarantowałoby im przetrwanie. Przez ostatnie trzy lata swojego życia  kierował misją w Meruri. W tych latach nie brakowało gróźb pod jego adresem ze strony osadników, ale mimo to kontynuował swoją pracę duszpasterską aż do 15 lipca 1976 r., dnia, w którym został zamordowany wraz ze świeckim Simão Bororo przez grupę około siedemdziesięciu uzbrojonych “fazendeiros” (osadników).

Świecki z nim zamordowany, Simão Cristiano Koge Kudugodu, znany jako “Simão Bororo”, urodził się 28 października 1937 r. w Meruri (Mato Grosso, Brazylia). Po ukończeniu szkoły podstawowej podjął pracę jako poszukiwacz diementów. Po powrocie do Meruri, w 1957 roku, został poproszony o towarzyszenie grupie misjonarzy, którzy pracowali wśród Indian Xavantes, w misji “Santa Terezinha”. W latach 1962-1964 uczestniczył w Meruri w budowie pierwszych murowanych domów dla tubylczych rodzin Bororo. Został murarzem i poświęcił temu zawodowi resztę swojego życia, pracując na misji. Został śmiertelnie ranny 15 lipca 1976 r., gdy stanął w obronie ks. Rudolfa. Zmarł tego samego dnia, przebaczając swoim oprawcom, gdy samolot przewoził go do szpitala miejskiego.

Ks. Rudolf Lunkenbein i Simão Bororo dołączają do długiej listy katolickich misjonarzy i przedstawicieli rdzennej ludności, którzy zostali zamordowani w czasie towarzyszenia, ewangelizacji i walki u boku Indian, broniąc ich praw. Walka w obronie ziemi, zamieszkujących ją tubylczych ludów i jej ogromnego bogactwa naturalnego, kulturowego i duchowego, była przesiąknięta krwią męczenników, co dzieje się nadal.

Motto, jakie ks. Lunkenbein wybrał z okazji swoich święceń kapłańskich, brzmiało: “Przyszedłem, aby służyć i oddać swoje życie” (por. Mk 10, 45). Zaś podczas jego ostatniej wizyty w Niemczech (1974) matka błagała go, aby był ostrożny, ponieważ poinformowano ją o niebezpieczeństwie, na jakie narażony jest jej syn. Ale on odpowiedział spokojnie: “Mamo, dlaczego się martwisz? Nie ma nic piękniejszego niż umrzeć za sprawę Bożą. To byłoby moje marzenie”.

• Title Title
•  

Tweet