Luigi Olivares urodził się 18 października 1873 r. w Corbetta, w prowincji Mediolan, jako czwarty z piętnaściorga dzieci (jeden brat został misjonarzem, a siostra zakonnicą kanosjanką). W seminarium archidiecezjalnym ukończył swoje studia, mając za kierownika duchowego ks. Pasquale Morgantiego, od którego nauczył się głębokiego podziwu i czci dla Księdza Bosko. Wyświęcony na kapłana w 1896 r., natychmiast chciał zostać salezjaninem, ale jego biskup, kardynał Ferrari, obecnie błogosławiony, wysłał go, młodego księdza w wieku 22 lat, do Saronno jako wicerektora kolegium archidiecezjalnego.

Po ośmiu latach został przyjęty do salezjanów. Ukończył teologię i wykładał teologię moralną i socjologię w studentacie w Foglizzo (1906-1910). Następnie został posłany jako proboszcz do powstającej parafii “Santa Maria Liberatrice” na Testaccio w Rzymie. Okolica uległa widocznej przemianie dzięki dobroci nowego proboszcza. Pewnego dnia, spoliczkowany na ulicy przez agresywnego mężczyznę, ks. Luigi powiedział: “Dziękuję!”, nastawiając drugi policzek. Jego konfesjonał był oblegany od rana do wieczora; w uroczystości służył nie tylko jako spowiednik, bo musiał odprawiać Msze św. i głosić kazania, co czynił sześć, siedem razy w ciagu dnia.

Jego posługa duszpasterska obejmowała katechezę oraz edukację dzieci i młodzieży; prowadził także liczne dzieła charytatywną na rzecz eksmitowanych, ofiar trzęsień ziemi i potrzebujących. W 1916 r. został mianowany przez Benedykta XV na biskupa Sutri i Nepi. Święceń biskupich udzielił mu salezjański kardynał Jan Cagliero, co miało miejsce w jego własnym kościele parafialnym, 29 października 1916 roku. Wtedy przyjął pięciopunktową regułę: “Będę kochał moją diecezję jak oblubienicę. W modlitwie będę mówił Jezusowi o sprawch dusz moich wiernych, nie podejmę żadnej ważnej decyzji, zanim nie skonsultuję się z Nim. Będę unikał luksusu i zbytku. Będę kierował się odpowiednim harmonogramem i będę go wiernie przestrzegał. Dewizą mojej posługi biskupiej będzie: ‘miłość skłonna do każdej ofiary’. Tak też czynił przez 26 lat w duchu salezjańskim: “Dzięki łasce Bożej jestem chrześcijaninem, kapłanem, salezjaninem i biskupem, muszę stać się świętym”.

Zmarł poza swoją diecezją 19 maja 1943 r., podczas gdy głosił rekolekcje dla uczniów szkół średnich w Pordenone. Miał 70 lat. Obecnie spoczywa w katedrze w Nepi. Został ogłoszony Czcigodnym Sługą Bożym w dniu 20 grudnia 2004 roku.

Z okazji 150. rocznicy jego urodzin złożyli mu hołd ks. Maurizio Spreafico SDB, proboszcz kościoła “Santa Maria Liberatrice”, oraz wspólnota księży studentów z Papieskiego Uniwersytetu Salezjańskiego “Św. Józefa Cafasso” z jej dyrektorem, ks. Oreste Fistarolem, co uczynili uczestnicząc i odprawiając uroczystą Eucharystię w dniu tej rocznicy. 

W czasie celebracji eucharystycznej, koncelebrowanej przez prawie 40 kapłanów, ks. Cameroni, który jej przewodniczył, przywołał główne etapy życia i duchowości biskupa Olivaresa. Powiedział, że Olivares stale podkreślał swoje synowskie przywiązanie do Zgromadzenia, nawet gdy został biskupem, po czym przytoczył fragment homilii z jego pierwszej Mszy św. jako proboszcza na Testaccio, w której przedstawił się nowym wiernym w następujący sposób: “Mieszkańcy Testaccio, kocham was wszystkich w Panu, nawet tych, którzy w osobie kapłana nie widzą przyjaciela. Pragnąć dobra, starać się czynić dobro, pracować, oddać życie, czynić dobro wszystkim, jest prawem każdego ludzkiego serca, jest obowiązkiem kapłańskiego serca. Tak, tak, powiedzcie to tym, którzy są daleko od nas, daleko od Boga: w moim sercu jest miejsce dla wszystkich, ponieważ jestem pasterzem i ojcem wszystkich”.

• Title Title
•  

Tweet