August Hlond urodził się 5 lipca 1881 roku w Brzęczkowicach. Był drugim z 11 dzieci, jego ojciec był pracownikiem kolei. Przejąwszy prostą, ale silną wiarę od swoich rodziców, w wieku 12 lat, pociągnięty sławą Księdza Bosko, podążył za swoim starszym bratem Ignacym do Włoch, aby poświęcić się Panu, wstępując do zgromadzenia salezjańskiego, wrótce przyciągając także innych dwóch braci. Odbył nowicjat w Foglizzo Canavese, sutannę przyjął z rąk błogosławionego ks. Michała Rua.
Po złożeniu ślubów wieczystych został wysłany do Rzymu, gdzie studiował na Uniwersytecie Gregoriańskim. Po święceniach kapłańskich, które przyjął w dniu 23 września 1905 r., był dyrektorem różnych domów salezjańskich w Polsce, a następnie w Austrii, w Wiedniu.
Był pierwszym przełożonym inspektorii niemiecko-węgierskiej. W Wiedniu miał okazję zostać docenionym przez arcybiskupa Achille Rattiego, który po tym, jak został papieżem, przyjmując imię Piusa XI, mianował go administratorem apostolskim Górnego Śląska, co łączyło się z wielką odpowiedzialnością i zadaniem wyjątkowo delikatnym, ponieważ była to ziemia sporna między Niemcami a Polską. Ostatecznie owocem jego mediacji było powstanie diecezji katowickiej w 1925 r., której został biskupem. Co jest znamienne, jako swoją dewizę biskupią wybrał motto Księdza Bosko: “Da mihi animas coetera tolle” (Daj mi dusze, resztę zabierz).
Żył wśród ludzi, dzieląc radości i cierpienia najprostszych. W 1926 r. został mianowany arcybiskupem gnieźnieńskim i poznańskim oraz prymasem Polski, a już rok później papież mianował go kardynałem. W 1932 r. założył “Towarzystwo Chrystusowe dla Polonii Zagranicznej”, mające na celu opiekę duszpasterską nad licznymi rodakami, którzy opuścili kraj, zaś w okresie międzywojennym był bardzo krytyczny wobec niesprawiedliwości społecznej. Aby przeciwdziałać skutkom kryzysu gospodarczego, utworzył Radę Społeczną przy Prymasie Polski. Reagował również na rosnącą falę nacjonalizmu i w 1936 r. napisał słynny list pasterski na temat zasad moralnych w sferze społecznej i politycznej.
Również w 1936 r. przewodniczył pierwszemu Synodowi Biskupów Polskich. Stał się wielkim promotorem Akcji Katolickiej i był pierwszym duszpasterzem w Polsce, jeśli nie na świecie, który ustanowił “Dzień Młodzieży”. W marcu 1939 r. uczestniczył w konklawe, które wybrało papieżem Piusa XII.
1 września tego samego roku Niemcy zaatakowały Polskę, rozpoczęła się II wojna światowa. Kard. Hlond, na prośbę polskiego rządu i w porozumieniu z nuncjuszem apostolskim, udał się do Rzymu, aby poinformować Ojca Świętego o tragicznej sytuacji w Polsce; nie mogąc wrócić do ojczyzny, schronił się w Lourdes. Zabierał głos przeciwko łamaniu przez Hitlera praw człowieka i wolności religijnej. Z opactwa Hautecombe potępił prześladowania Żydów w Polsce. Gestapo wtargnęło do opactwa i aresztowało go, deportując do Paryża. Kardynał kategorycznie odmówił współpracy z oprawcami. Został internowany najpierw w Lotaryngii, a następnie w Westfalii. Uwolniony przez wojska alianckie, powrócił do ojczyzny w 1945 roku.
Ale w nowej, wyzwolonej Polsce zastał komunizm. Po raz kolejny odważnie bronił Polaków, tym razem energicznie występując przeciwko ateistycznemu i marksistowskiemu uciskowi, kilkakrotnie unikając zamachów.
4 marca 1946 r., zachowując stolicę gnieźnieńską, został mianowany przez Piusa XII arcybiskupem warszawskim. Jego następca, kardynał Stefan Wyszyński, dzisiaj błogosławiony, określił go jako duszpasterza ze “wzrokiem utkwionym w przyszłości”.
Zmarł 22 października 1948 r. w wieku 67 lat po krótkiej chorobie. Na łożu śmierci powiedział: “Pracowałem dla Chrystusa i dla Polski, i pracowałbym jeszcze… Czyniłem wiele ofiar dla Jezusa i szukałem Jego chwały; a teraz idę do Niego z radością”. Wypowiedział też te prorocze słowa: “Walczcie pod opieką Najświętszej Maryi Panny. Zwycięstwo, gdy przyjdzie, będzie to zwycięstwo Matki Najświętszej”. Tysiące ludzi wzięło udział w pogrzebie, został pochowany w warszawskiej archikatedrze.
W historii Kościoła w Polsce kardynał August Hlond to jedna z najwybitniejszych postaci ze względu na religijne świadectwo swojego życia, wielkość, różnorodność i oryginalność posługi duszpasterskiej, a także – wielkie cierpienie, które znosił z nieustraszonym duchem chrześcijańskim dla Królestwa Bożego.
