Bp Antônio de Almeida Lustosa urodził się 11 lutego 1886 r. w mieście São João del Rei, w stanie Minas Gerais w Brazylii, w dzień pierwszego objawienia Niepokalanego Poczęcia NMP w Lourdes, co głęboko naznaczyło jego życie, rozpalając w nim synowskie nabożeństwo do Matki Bożej, i to do tego stopnia, że był określany, już jako kapłan, mianem poety Maryi Dziewicy.
Od swoich rodziców otrzymał dobrą formację chrześcijańską i ludzką. W wieku 16 lat rozpoczął naukę w salezjańskiej szkole w Cachoeira do Campo, w Minas Gerais, a trzy lata później był w Lotaryngii jako nowicjusz i asystent swoich towarzyszy. Po złożeniu pierwszej profesji zakonnej w 1906 r. został także nauczycielem filozofii, studiując jednocześnie teologię. Profesję wieczystą złożył trzy lata później, a 28 stycznia 1912 r. przyjął święcenia kapłańskie.
W 1916 r. został dyrektorem i mistrzem nowicjatu w Lavrinhas, w Colégio São Manoel. Potem pełnił funkcję dyrektora w Bagé w szkole im. Maryi Wspomożycielki i był wikariuszem w przyległej parafii, po czym został mianowany biskupem. Święcenia biskupie miał w dniu 11 lutego 1925 r., dniu, który wybrał dla upamiętnienia szczególnej obecności Matki Bożej w swoim życiu. W 1928 r. został przeniesiony do Corumbá, w stanie Mato Grosso, a w 1931 r. został arcybiskupem Belém do Pará, gdzie pozostał przez 10 lat.
5 listopada 1941 r. objął urząd arcybiskupa Fortalezy, stolicy stanu Ceará. Oprócz wielu inicjatyw i działań o charakterze społecznym i charytatywnym, erygował i otworzył ponad 30 nowych parafii, 45 szkół dla potrzebujących, 14 ośrodków zdrowia na obrzeżach Fortalezy, szkołę opieki społecznej, szpitale “São José” i “Cura d'Ars”, by wymienić tylko kilka z najważniejszych dzieł, które powstały w czasie jego posługi biskupiej.
Jego działalność duszpasterska jest szczególnie widoczna w dziedzinie katechezy, edukacji, wizyt duszpasterskich, wzrostu powołań, wzmocnienia akcji katolickiej, poprawy warunków życia najuboższych, obrony praw pracowniczych, odnowy duchowieństwa, zakładania nowych zakonów w stanie Ceará, nie wspominając o jego bogatej i owocnej działalności jako poety i pisarza. Założył dwa zgromadzenia zakonne, Instytut Współpracowników Kleru i Zgromadzenie “Josefinas”.
Jedenaście lat po swojej rezygnacji z kierowania archidiecezją, kiedy to przeszedł na emeryturę do domu salezjańskiego w Carpina, i przykuty do wózka inwalidzkiego z powodu nieszczęśliwego upadku, który spowodował złamanie kości udowej, zmarł 14 sierpnia 1974 r., ukazując, nawet w czasie choroby i cierpienia, przykładną postawę pełnej i bezwarunkowej akceptacji woli Bożej. Jego pogrzeb był odzwierciedleniem całego jego życia, jakie prowadził, życia całkowicie oddanego Bogu i dobru bliźniego.
“Biskup Lustosa – stwierdził ks. Pierluigi Cameroni, postulator generalny ds. kanonizacyjnych Rodziny Salezjańskiej – był wielkim ascetą. Był obdarzony nieugiętą wolą, która odzwierciedlała ogień, jaki w nim płonął. Żył ubogo: ‘Nie mam nic’ - napisał w swoim testamencie. Był człowiekiem modlitwy, pokornym, oddanym pokucie. Wiedział, jak podejść do każdego, zwłaszcza najbardziej potrzebującego, był całkowicie oddany sprawie Królestwa Bożego: ‘Chciałbym po prostu kontynuować tutaj pracę dla naszego Ojca: Święć się imię Twoje! Niech Twoje Królestwo przyjdzie do nas; program biskupa jest zawsze taki sam: czynić swoją powinność!’”.
