Wcześniej sprawę tę badało dwóch lekarzy z komisji watykańskiej i obaj wydali pozytywną opinię. Dokumentacja medyczna i zeznania świadków zostały następnie oficjalnie przedstawione Radzie Medycznej, komisji złożonej z siedmiu lekarzy, która wydała pozytywną opinię.
Czcigodny sługa Boży Camille de Beauregard urodził się w Chambéry 17 lutego 1841 r. jako piąte z 11 dzieci; jego rodzicami byli markiz Pantaleone, szlachcica na dworze króla Karola Alberta, i Marta Saint-George de Vérac. Po edukacji w kolegiach zakonnych przeżył okres zagubienia; otrząsnąwszy się, wstąpił w listopadzie 1863 r. do francuskiego seminarium w Rzymie i 26 maja 1866 r. w Bazylice św. Jana na Lateranie przyjął święcenia kapłańskie.
Po spędzeniu jeszcze jednego roku w Rzymie, w celu dopełnienia swoich studiów, odmówił wstąpienia do Akademii Szlacheckiej, aby obrać karierę dyplomatyczną i wrócił do diecezji w Chambéry, gdzie 3 sierpnia 1867 r. został przyjęty jako zastępca proboszcza katedry. W tym samym roku epidemia cholery przyniosła wiele sierot; najpierw zgromadził je w prezbiterium katedry, poświęcając się całkowicie ich edukacji. Poświęcił się również ubogim i potrzebującym, w szczególności robotnikom należącym do Stowarzyszenia “Św. Franciszka Salezego”.
Sierociniec, po skromnych początkach w Le Bocage (Chambéry), znacznie się rozrósł: wybudowano kilka pomieszczeń, które mogły przyjąć do 175 podopiecznych. Czcigodny sługa Boży osobiście nadzorował, w najdrobniejszych szczegółach, prowadzenie domów, warsztatów i gospodarstwa rolnego, w którym przygotowywali się młodzi rolnicy. Jako wychowawca gorliwie dbał o chrześcijańską formację młodych ludzi, towarzyszył im indywidualnie, osobiście uczył ich religii. Był znany i podziwiany przez wszystkich w Sabaudii i nazywano go “ojcem sierot”. Aby móc całkowicie poświęcić się swojemu dziełu, dwukrotnie odmówił przyjęcia godności biskupiej i przekazał cały majątek rodziny na rzecz dzieła, które z czasem zostało powierzone salezjanom z Francji, a obecnie jest prowadzone przez “Fondation du Bocage”.
Pokorny, ubogi, oderwany od dóbr i zaszczytów światowych, żył jedynie heroicznym zaangażowaniem w działalność charytatywną wobec sierot. Zmarł 25 marca 1910 r. Jego doczesne szczątki zostały przeniesione do Bocage w 1911 roku. Dekret dotyczący rozpoczęcia procesu nosi datę 25 stycznia 1961 roku, natomiast dekret potwierdzający heroiczność cnów – datę 22 stycznia 1991 roku.
Od początku proces ks. Camille Costy de Beauregarda prowadził postulator generalny ds. kanonizacyjnych Rodziny Salezjańskiej. W ostatnich latach czynił to ks. Pierluigi Cameroni we współpracy i przy wsparciu Archidiecezji Chambery, Komitetu “Costa de Beauregard” i “Fondation du Bocage”.
