Negin A. dobrze pamięta ów poranek sprzed piętnastu miesięcy w Kabulu, w swoim domu: “To był dzień jak każdy inny, od tygodni wszyscy zadawaliśmy sobie pytanie: ‘Wejdą czy nie wejdą?’. Nikt jednak nie chciał myśleć o najgorszym, choć płakaliśmy po zdobyciu Heratu. Następnie, od godziny 11 rano tego samego dnia w połowie sierpnia 2021 roku, znaleźliśmy się z talibami ponownie w naszych domach, na uniwersytecie, w naszych biurach, na ulicach, wszędzie...”.
Od tego dnia dla 19-letniej wówczas studentki informatyki rozpoczęła się trwająca ponad rok podróż w nieznane. Teraz, znajdując się tysiące kilometrów dalej, próbuje odbudować swoje życie wraz z matką Razią, byłą dziennikarką “Tanandon Tv”, ojcem Rezą, architektem pracującym w ministerstwie infrastruktury, bratem Moahmmadem Eshanem i młodszą siostrą Mathab. Negin teraz się uśmiecha i mówi, że z ufnością patrzy w przyszłość, trzymając się mocno ręki ks. Pejo, silnego jak skała salezjanina z Bałkanów, który wspaniałomyślnie wraz ze swoją wspólnotą znalazł im mieszkanie na obrzeżach Rzymu. Wspomina: “Podróż była długa, najpierw autobusem do Heratu, potem samochodem do granicy z Iranem i wreszcie do irańskiego miasta Qom, gdzie czekaliśmy na wizę do Włoch”.
Ucieczka z Kabulu rodziny Negin była możliwa dzięki ich oszczędnościom i niesamowitej, choć dyskretnej, sieci solidarności koordynowanej przez włoską dziennikarkę, Marię Grazię Mazzolę, a także organizację “Salesiani per il Sociale”, której w ostatnich miesiącach udało się przetransportować do Włoch około 70 obywateli afgańskich prześladowanych przez talibów.
Ta rodzina chazarska, która uciekła z Kabulu, znalazła – również dzięki salezjanom – siłę, by zacząć odbudowę tkanki życia rozdartej przez nienawiść i przemoc. Tutaj Negin mogła również wznowić studia: “Przed wyjazdem z Kabulu – mówi – błagałam urzędnika z mojej uczelni, aby wydał mi zaświadczenie o zdanych egazminach”. I teraz z tą bardzo cenną kartką papieru ta studentka, która studiowała informatykę w Kabulu, mogła ubiegać się o stypendium, które Uniwersytet LUISS przewiduje dla uchodźców. W lutym czeka ją pierwszy egzamin na wydziale ekonomii w języku angielskim. “Najnowsze zdjęcia z Afganistanu ukazują talibów, którzy przy wejściu na uczelnię sprawdzają, czy ktoś nie ukrywa w torbie pary dżinsów. Tak traktują kobiety: nie mogą się uczyć, nie mogą pracować, nie mogą nosić spodni, w niektórych miejscach zawsze musi im towarzyszyć mężczyzna...” – kontynuuje studentka.
Patrząc w przyszłość, studentka z Kabulu jasno określa swoje cele: “Ukończenie studiów jest najważniejszym celem. Ale mam też nadzieję, że moi rodzice wkrótce znajdą pracę, bo bez niej nie można godnie żyć”. Potem wraca myślami do ostatnich miesięcy, które spędziła w Kabulu, a jej uśmiech gaśnie: “Oczywiście to nie było normalne życie. Ale to wciąż jest mój kraj, tam był nasz dom, tam byli nasi przyjaciele. Potem prawie wszyscy wyjechali, zostawiając za sobą dorobek całego życia. Jak my...”.
