“Małgorzata była prostą kobietą, o dobrym sercu i wielkiej odwadze” – mówi ks. Egidio Deiana, salezjanin, który przez wiele lat na Colle Don Bosco zgłębiał jej historię. “Zawsze wyróżniała się tym, że zwracała uwagę na różną wrażliwość trójki swoich dzieci (Antoniego, najstarszego, syna z poprzedniego małżeństwa męża, oraz dwóch swoich synów, Józefa i Jana) i wiedziała, jak ich wspierać w ich powołaniu, nie będąc przy tym natrętną, towarzysząc im swoją dyskretną obecnością.
Mama Małgorzata była jednak ważna nie tylko dla świata salezjańskiego, ale także dla mieszkańców małego miasteczka, w którym przyszła na świat w 1788 roku: Capriglio. To właśnie tam, w 2006 r., powstało muzeum jej dedykowane, co stało się z inicjatywy ówczesnego burmistrza Giana Barberisa i Elisabetty Serry z “Ekomuzeum Basso Monferrato Astigiano”, którego kierownikiem był wówczas Mario Sacco. Zaprojektowali oni całość z pomocą architektów Massimo Siracusy i Giancarlo Transatto oraz projektanta Massimo Braco, który zilustrował typowe momenty z życia kobiety, wykorzystując przy tym bardzo szczególne rekwizyty. Tak komentuje ten fakt Barberis: “Zaangażowaliśmy mieszkańców, którzy przynieśli nam przedmioty opowiadające o życiu na wsi w tamtych latach, o kontekście historycznym i społecznym, w którym żyła Małgorzata, ale także zdjęcia rodzinne i wiele innych przedmiotów”.
Muzeum powstało 1 kwietnia tego samego roku, w dniu urodzin Małgorzaty, w miejscu, gdzie mały Jan Bosko uczęszczał do pierwszej klasy szkoły podstawowej. “Pielgrzymi przyjeżdżali z całego świata, aby je zwiedzić” – dodaje Barberis; tylko w pierwszym roku odwiedziło je 28 tys. osób. Była to również okazja, by poznali tę krainę”.
Wielu turystów i pielgrzymów przybywa do Capriglio, aby poznać postać Mamy Małgorzaty, wiele par odnawia swoje przyrzeczenia małżeńskie w kościele, w którym Małgorzata Occhiena brała ślub, a także wielu młodych ludzi tworzy sztuki teatralne poświęcone życiu Mamy Małgorzaty.
Te dwa lata pandemii były dla nas straszne – mówi obecna burmistrz Tiziana Gaeta – ale nie zatrzymaliśmy się. W czerwcu muzeum zostanie ponownie otwarte i będzie jeszcze piękniejsze. Wyremontowaliśmy pomieszczenia, dzięki czemu przynajmniej ich część stała się dostępna dla wszystkich, likwidując bariery architektoniczne na parterze. Ponadto chcieliśmy nadać wystawie bardziej nowoczesny charakter i już planujemy organizowanie wystaw czasowych, aby zawsze było coś nowego do zwiedzania. Ta renowacja ma być dziełem kontynuacji dziedzictwa, do którego jesteśmy bardzo przywiązani, zarówno duchowo, jak i społecznie”.
