120 lat później nadszedł czas, aby podziękować Bogu za liczne owoce wytrwałego zaangażowania i pracy salezjanów z tej Inspektorii, którzy nieustannie poświęcali swoje życie, przyczyniając się do jej rozwoju i służąc młodzieży najbardziej potrzebującej.
W tym kontekście były wychowanek salezjański, Afonso Cesário de Sousa, autor książki o przemieniającej sile edukacji (Da casa de taipa ao limiar do saber - a força transformadora da educação Da casa de taipa ao limiar do saber – a força transformadora da educação), napisał: „Niepewne warunki życia wielu pokoleń w naszej Brazylii, zwłaszcza na północno-wschodnim obszarze kraju, ograniczały perspektywy życiowe wielu Marii, Joões i José…”. A jego brat, Adonias, oświadcza: „Wszystko zawdzięczam salezjanom. Dzięki salezjanom nauczyłam się przemawiać publicznie, występować w teatrze, pisać książki, komponować muzykę oraz grać na pianinie, akordeonie, saksofonie, pomorcie i gitarze. Te narzędzia pomogły mi i nadal pomagają stawić czoła problemom związanym z różnymi trudnymi sytuacjami, które wymagają ode mnie podejmowania konkretnych decyzji. Dzięki przebywaniu z salezjanami nauczyłem się podchodzić do różnych faktów i wydarzeń w sposób krytyczny, dojrzały i zrównoważony”.
Różne świadectwa, które były wychowanek Afonso przytacza z miłością i wdzięcznością w swojej książce, ukazują znaczenie wychowania i charyzmatu salezjańskiego w życiu wielu młodych ludzi, którzy byli beneficjentami niestrudzonej pracy salezjanów rozsianych po ośmiu stanach północno-wschodniej Brazylii.
“Formacja salezjańska, oparta na dwumianie 'Dobrzy Chrześcijanie i Uczciwi Obywatele', nie została przekreślona odejściem jednego lub drugiego młodego człowieka w formacji początkowej ani też nieprzystąpieniem większości uczniów do salezjańskiej formacji zakonnej, bo ta, ogólnie biorąc, przyczyniła się do ukształtowania charakteru i osobowości tych osób” – stwierdza dalej Afonso.
Inspektoria nie istnieje dla siebie. Jej celem jest zjednoczenie salezjanów i świeckich we wspólnym działaniu na rzecz integralnego rozwoju młodzieży. Takie wspólnoty, jak te w Aracaju, Areia Branca, Caetés, Carpina, Fortaleza, Jaboatão (kolonia i oratorium), João Pessoa, Juazeiro do Norte, Lajedo, Matriz de Camaragibe, Natal (Gramoré i São José), Oeiras, Recife (Bongi, Dom inspektorialny/Oratorium w Curado i Sagrado Coração) i Salvador, nie przestają docierać do ludzi młodych, zwłaszcza najuboższych, ze spojrzeniem i miłością Księdza Bosko.
Od 1884 roku, w którym przybyło na ten obszar pierwszych sześciu salezjanów – ks. Lorenzo Giordano i ks. Clelio Sironi; trzech kleryków: Giuseppe Blangetti, Luigi Della Valle i Leone Battistini oraz salezjanin koadiutor Carlo Rossetti – minęło wiele lat. Ale współcześni salezjanie wiedzą, że są wezwani do pisania nowych kart historii, która się nie skończyła. Wciąż jest wielu młodych ludzi potrzebujących miłości, młodych bez przyjaciela, który ich wysłucha i doradzi im na drodze czynienia dobra. I wiedzą, że Ksiądz Bosko ożywa za każdym razem, kiedy swoje spojrzenie z wrażliwością kierują na potrzeby ludzi młodych, zwłaszcza najuboższych.
