Ks. Benno, który pochodził z północnych Czech, z obszaru Sudetów, władał również dobrze językiem niemieckim, jako że jego matka była pochodzenia niemieckiego. Poznał salezjanów w latach prześladowania Kościoła Katolickiego (1948-1989), najpierw jako chłopiec w mieście swojego urodzenia, w Oseku, a potem, w latach 60., kiedy przeniósł się do Pragi, gdzie niektórzy salezjanie pozostawali w ukryciu, wykonując pracę fizyczną.
Ks. Benno został wyświęcony potajemnie za granicą, w Polsce w 1972 roku przez arcybiskupa Poznania Antoniego Baraniaka. Od 1973 r. do 1992 r., w latach tzw. normalizacji w ówczesnej Czechosłowacji, ks. Beneš pełnił funkcję wikariusza inspektorialnego. W tym czasie prześladowania Kościoła katolickiego i jego członków, zorganizował tajne struktury salezjańskie, rozwinął duszpasterstwo młodzieżowe, zwłaszcza poprzez zajęcia weekendowe i w czasie wakacji letnich, troszcząc się o rozwój powołań w Rodzinie Salezjańskiej.
Dzięki czemu, pod koniec komunistycznego totalitaryzmu w Czechach było 200 salezjanów, 35 córek Maryi Wspomożycielki, 400 salezjanów współpracowników i 70 ochotniczek Księdza Bosko.
Wielkie były owoce jego pracy animacyjnej i zarządzania po “aksamitnej rewolucji” w listopadzie 1989 roku. Wraz z ks. inspektorem Benešem salezjanie czescy założyli w Pradze Instytut Teologii i Pedagogiki Społecznej “Jabok”, wydawnictwo salezjańskie “Portal” oraz nowe ośrodki młodzieżowe w miastach Czeskie Budziejowice, Pilzno i Teplice. A poza tym, salezjanie powrócili do domów, które wybudowali przed II wojną światową: w Pradze, Pardubicach, Ostrawie i Brnie.
“Pamięć o ks. Benno Benešu wyryje się złotymi literami w sercach Rodziny Salezjańskiej z Czech” – powiedział na koniec ks. Zdenek Jancarik, redaktor naczelny czeskiego Biuletynu.
