Wzrastałem w rodzinie chrześcijańskiej, a zarazem w środowisku mieszanym, gdy chodzi o aspekt religijny i polityczny. Angażowałem się w działania religijne Kościoła, a w czasie szkoły średniej zacząłem odczuwać powołanie misyjne.
Jako salezjanin misjonarz w Hongkongu musiałem zmierzyć się z kulturą, która jest inna niż moja. Struktura hierarchiczna społeczeństwa, która bazuje na relacjach ludzkich i sprawowaniu władzy, to kolejne wyzwanie, któremu trzeba stawić czoła. Oznacza to, że istnieje niebezpieczeństwo uzależnienia godności ludzkiej od statusu społecznego i przynależności rasowej (...).
Gdy chodzi o aktualną sytuację, występują wciąż napięcia społeczne, na co nasze wspólnoty odpowiadają modlitwą i rozeznaniem; te są bardzo ostrożne, by nie zostać wciągniętym w politykę. Ostatnio zostaliśmy dotknięci epidemią Covid-19, która zagraża ludzkiemu życiu i zablokowała wiele działań religijnych i społecznych. Wszyscy się poruszają w wielkim strachu, w lęku przed nieznanym. Te wyzwania piszą historię mojego misyjnego życia i wpływają na sposób naszego życia we wspólnocie. Jednak ludzi młodych nie pozostwiamy sobie samym na zewnątrz. Ci czują się ograniczeni w przeżywaniu swojego młodzieńczego entuzjazmu w radosny sposób. I przyglądając się temu wszystkiemu, pytam się, czy to ręka Boża kreśli te linie.
Mimo wszystko spoglądam wstecz i wciąż znajduję powód do radości. Nauczyłem się doceniać różnorodność życia, która tworzy wspaniałą mozaikę obrazu Boga i tego, w jaki sposób ukazuje się On w każdej historii, w każdym wydarzeniu. Bóg jest naprawdę obecny w każdej kulturze. Bóg jest obecny w młodzieży, nieważne, jak cichy jest jego głos. Ja sam zauważyłem to w życiu ludzi młodych, z którymi dzieliłem życie w tym miejscu. I to jest powodem do mojej najgłębszej radości. Ta radość, którą odkrywam wśród młodzieży, daje mi siłę do pokonywania tych wszystkich wyzwań. Powierzam te wyzwania i te radości Bogu na modlitwie i dzielę się tym ze wspólnotą. Podczas gdy w modlitwie Bóg objawia bezpośrednio swoją wolę, w dzieleniu się ze wspólnotą objawia swoją wolę poprzez współbraci.
Podsumowując, wierzę, że współbracia, którzy rozpoznają powołanie misyjne, już słuchają głosu Jezusa, który powołuje. Są szczęśliwi, ponieważ czynią to z otwarciem i bez lęku. Po drodze pojawią się trudności, ale znajdą siłę w jedynym misjonarzu Boga – Jezusie Chrystusie – w którym podzielamy jedną misję, ukierunkowaną na zbawienie młodzieży.
