Stefano Ferrando uczęszczał do szkół salezjańskich, najpierw w Fossano, a następnie w Turynie, będąc zuroczony życiem Księdza Bosko. Zmuszony był przerwać swoją naukę z powodu wybuchu I wojny światowej, w której bierze udział jako oficer, będąc również odznaczony srebrnym orderem zasługi. Po święceniach kapłańskich w 1923 roku wyjechał na misje do północno-wschodnich Indii, gdzie stał się jednym z największych pionierów salezjańskiego dzieła na tym rozległym terenie.
W 1934 r. został mianowany przez Piusa XI biskupem diecezji Krishnagar, ale zaledwie po roku został przeniesiony do Shillong, która to siedziba będzie przez 35 lat centrum całej jego owocnej działalności apostolskiej i ewangelizacyjnej.
Jego apostolat charakteryzował się stylem salezjańskim: radość, prostota i bezpośredni kontakt z ludźmi. Jego pokora, prostota, miłość do ubogich skłoniły wielu do nawrócenia i poproszenia o chrzest. Odbudował wielką katedrę i kompleks misyjny. Szerzył nabożeństwo do Maryi Wspomożycielki i św. Jana Bosko. Angażował się również na rzecz samych Hindusów, by ci mogli stać się sami pierwszymi ewangelizatorami swoich ziem.
Z pierwszej grupy katechetek hinduskich utworzył zgromadzenie sióstr misjonarek Maryi Wspomożycielki Wiernych (MSMHC); te zostały przyjęte do Rodziny Salezjańskiej 27 czerwca 1986 r.
26 czerwca 1969 r., po udziale w obradach soborowych, złożył dymisję z urzędu. W Assam zastał 4 tys. katolików, a pozostawił 500 tysięcy. Stary biskup wrócił do Włoch, gdzie osiadł w domu salezjańskim w Quarto (Genua). Zmarł 20 czerwca 1978 r.
W dniu 3 marca 2016 r. papież Franciszek uznał heroiczność jego cnót, ogłaszając go czcigodnym sługą Bożym.