W tym dokumencie Ojciec Święty dzieli się z nami swoimi czteroma marzeniami dotyczącymi Amazonii: marzeniem społecznym, które dotyczy jej walki o prawa najuboższych i rdzennych narodów; marzeniem kulturowym, które dotyczy piękna amazońskich kultur; marzeniem ekologicznym, które dotyczy pilnej troski o piękno naturalne, i – marzeniem kościelnym, dotyczącym wspólnot kościelnych, które są zdolne darować siebie i otworzyć na inkulturację.

Można stwierdzić, że charakter tego dokumentu jest bardziej kontemplacyjny niż techniczny czy moralistyczny. Istotnie, sporo poezji przenika tę adhortację apostolską. Jest przytaczanych wielu poetów i pisarzy, zarówno kościelnych, jak i świeckich, takich jak: J.C. Galeano, Vargas Llosa, Casaldáliga, Sui Yun, Vinicius de Moraes... a także nasz salezjanin współbrat misjonarz, który od wielu lat przebywa w wenezuelskiej Amazonii: ks. Ramón, który jest autorem dzieła “El hombre y el caucho” (przypis 12).

Jako salezjanie jesteśmy wrażliwi na kwestię młodzieży. Dokument to uwzględnia, wskazując na potrzebę weryfikacji programów do niej adresowanych. Miejscowi ludzie młodzi potrzebują odpowiedniej edukacji, która przyczyni się do rozwoju ich umiejętności i nauczy ich odpowiedzialności. Z drugiej strony, edukacja stanowi zasadniczy element integralnej ekologii. Stąd też zachęta do ludzi młodych, zwłaszcza tubylców, do „wzięcia na siebie korzeni, ponieważ z korzeni pochodzi siła, która sprawi wasz rozwój, rozkwit i wydawanie owoców” (33). Mowa jest o młodych migrantach w miastach amazońskich, którzy oczekują przyjęcia i miłości ze strony wspólnot chrześcijańskich, by nie wpadli w różne sieci degradacji. Ludzie młodzi, jak cała Amazonia, potrzebują kerygmatu, głoszonego z pasją orędzia Jezusa Chrystusa (64).

Z kwestią młodzieży ściśle łączy się kwestia powołań. Jak wiemy wiele osób, prowokowanych przez media, oczekiwało święceń kapłańskich żonatych mężczyzn. Na poziomie “wrażliwości katolickiej” ten dokument postrzega kapłaństwo nie tylko jako funkcję, uprawnienie, ale jako powołanie, utożsamienie się z “Chrystusem głową”; kapłan jest szafarzem Eucharystii i Pojednania. W sytuacji braku kapłanów papież uczula na wymiar misyjny ich posługi, zachęcając ich do wysyłania kapłanów do Amazonii, do modlitwy w intencji nowych powołań, do formacji miłosiernych duszpasterzy, którzy byliby wrażliwi i zdolni do dialogu z amazońskimi kulturami (por. 85-90). Kapłani, wraz z diakonami, zakonnikami i świeckimi, ożywionymi przez Ducha Świętego, powinni podzielać tę samą pasję misyjną w wyraźnie laickim Kościele (por. 91-95).

Wiele innych kwestii zasługuje na poważne zgłębienie. Należą do nich prawa człowieka, rdzenne ludy, troska o wspólny dom, grabież ziemi, migracja, handel ludźmi, miasta, inkulturacja, pobożność ludowa, służebność, Eucharystia, sakrament Pojednania, protagonizm kobiet i ekumenizm.

• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
•  

Tweet