Jak powiedział jeden z ojców synodalnych, po wodospadach, kaskadach andyjskich dociera się do spokojnych i cichych rzek Amazonii, które kierują się w stronę morza. Lektura bardzo pięknego dokumentu końcowego Synodu daje właśnie takie wrażenie. Po bogatej i ożywionej wymianie, dzieleniu się doświadczeniami, bardzo często odmiennymi, dotarto ostatecznie do “spokojnej amazońskiej rzeki”, z całym bogactwem swoich treści i równowagą, nic nie ujmując z siły i przemieniającej żywotności przyrody, społeczeństwa oraz życia mężczyzn i kobiet.
Ten dokument to bogata, obfita i głęboka “rzeka”, która obejmuje wiele nurtów pochodzących z różnych krajów i doświadczeń amazońskich Kościołów.
Jedna z nazw, jaką można nadać tej rzece to “nawrócenie”. Nawrócenie do Chrystusa i Jego Ewangelii, które przekłada się na nawrócenie duszpasterskie, kulturowe, ekologiczne i synodalne.
Pragnę podziękować przede wszystkim za ważną przestrzeń, jaka była poświęcona Amazonii o młodym obliczu: troska o młodych tubylców, wspólnoty żyjące nad rzeką, Afro-potomkowów, migrantów, kolonów, rolników, mieszkańców obszrów zurbanizowanych... Im właśnie ten dokument poświęca szczególną uwagę... W świetle tego Synodu wyłaniają się różne kwestie: konieczność towarzyszenia im i edukacji; wsparcie ich programu życia poprzez rozeznanie i towarzyszenie powołaniowe; zaproponowanie kreatywnych przestrzeni do formowania liderów w ramach duszpasterstwa skupiającego się na Jezusie Chrystusie i Jego planie, duszpasterstwa opierającego się na dialogu i integralnego. Młodzi stanowią ogromny potencjał, gdy chodzi o zaangażowanie w Kościele i w społeczeństwie oraz ich wrażliwość w odniesieniu do troski o wspólny Dom, co uzdalnia ich do bycia “prorokami nadziei”.
Jedną z cech tego Synodu była preferencyjna opcja na rzecz rdzennych ludów... Rozdział IV zawiera wyważone propozycje dotyczace ekologii integralnej... Rozdz. V mówi o nawróceniu synodalnym, budowanym z wielką cierpliwością, prostotą, poszukiwaniem konsensusu.
Ten dokument końcowy jest prawdziwym owocem synodalności. Ukazuje kluczowy aspekt posługi w Kościele: posługa kreatywna, zdolna dostarczyć nowych odpowiedzi misyjnych. Jest to dokument otwarty na dialog i refleksję nad stałym diakonatem kobiet, wzywający do ustalenia kryteriów i dyspozycji ze strony kompetentnej władzy, na podstawie których można by udzielać święceń kapłańskich mężczyznom uznanym za odpowiednich do tego przez wspólnotę (diakonom stałym); ci, posiadając rodzinę prawnie założoną i stałą, mogliby posługiwać w najodleglejszych regionach Amazonii.
Dziękujemy Bogu za dar tego Synodu dla Amazoni.
Ks. Martín Lasarte SDB
