W swoim wystąpieniu ks. Sala wyszedł od kontekstu, w którym dzisiaj Kościół może wypełniać swoją misję. Stąd też pierwszym zaproponowanym krokiem było rozeznanie współczesnych “wyzwań antropologicznych i kulturowych”: relacja cielesność-uczuciowość, nowe metody informacji i odniesienia do prawdy, głęboki wpływ cyfrowego świata na poszczególne jednostki, rozczarowanie tradycyjnymi instytucjami, “kultura niezdecydowania”, nostalgia duchowa...
Drugi krok dotyczy nowej formy interpretowania kwestii powołaniowej, wychodząc od zawężonej wizji, według której duszpasterstwo powołaniowe związane jest jedynie z powołaniami do życia konsekrowanego: “Zatracenie kultury powołaniowej wrzuciło nas w społeczeństwo ‘bez więzów’ i ‘bez jakości’” – stwierdził ks. Sala, dodając, że tylko w perspektywie postrzegania rozeznania powołaniowego w szerokim znaczeniu młodzi mogą kształtować solidną i zrównoważoną osobowość.
Potem ks. Sala przybliżył determinujący etap wyboru: właśnie tutaj instytucje kościelne muszą mieć odwagę “zagrać na całego”. Po pierwsze, codziennie być blisko młodzieży poprzez towarzyszenie, które wyraża “niekwestionowany i niepodważalny prymat codziennego życia w duszpasterstwie młodzieży”. A następnie – ukazując braterstwo i wspólnotę jako faktycznie przestrzenie, w których wzrastanie człowieka młodego jest czymś pięknym; jako miejsca komunii w świecie, który popycha do izolacji.
Na koniec ks. Sala podkreślił element, który przenika cały dokument, a który poza tym jest typowym salezjańskim rysem: zaangażowanie, by dać więcej tym, którzy mieli mniej: właśnie w tej duszpasterskiej trosce o ubogich i potrzebujących weryfikuje się wiarygodność Kościoła, a poprzez propozycje związane z wolontariatem i służbą wielu młodych dociera do pytania dotyczącego ich własnego powołania i własnej roli we wspólnocie wierzących.
