Po swoim zmartwychwstaniu Jezus nakazał swoim uczniom iść, czynić uczniów, chrzcić i nauczać z zapewnieniem, że zawsze będzie z nimi (por. Mt 28,18-20). Polecenie Jezusa skierowane do wszystkich Jego uczniów prowadzi nas do zrozumienia, że przez chrzest każdy chrześcijanin jest uczniem misjonarzem, posłanym, by być świadkiem Ewangelii wobec wszystkich ludzi i w każdej sytuacji. Rzeczywiście, misja świadczenia o Ewangelii wobec wszystkich ludzi słowem i czynem, w każdym środowisku życia, i ofiarowania im daru chrztu, jest częścią naszej tożsamości jako chrześcijan.
Apostoł Paweł uważany jest za największego misjonarza, który zakładał wspólnoty chrześcijańskie w różnych częściach Azji, w Rzymie i w Hiszpanii. Ale czy to oznacza, że każdy chrześcijanin jest powołany do bycia misjonarzem poza granicami swojego kraju? Dzieje Apostolskie 13, 2-3 mogą dać nam w tym względzie pewną wskazówkę: “Gdy odprawili publiczne nabożeństwo i pościli, rzekł Duch Święty: «Wyznaczcie mi już Barnabę i Szawła do dzieła, do którego ich powołałem». Wtedy po poście i modlitwie oraz po włożeniu na nich rąk, wyprawili ich”. Tak więc, chociaż wszyscy chrześcijanie powinni mieć zapał do dzielenia się Ewangelią, niektórzy są powołani do opuszczenia swojego kraju lub kultury, podczas gdy inni są powołani do pozostania i dzielenia się Ewangelią w swoim kraju.
Słowo “misja” pochodzi od łacińskiego słowa oznaczającego “wysyłać”. Misjonarz to ten, kto jest “posłany”, aby świadczyć, dzielić się, przekazywać i głosić dar wiary i chrztu. Miejsce nie ma znaczenia. Może to być na dowolnym kontynencie lub w dowolnym kraju.
W Biblii prorokiem był ten, kto przemawiał w imieniu Boga i z jego autorytetem (por. Wj 7,1). Jego misja polega na przypominaniu ludowi Bożemu, aby był wierny swoim zobowiązaniom. Każdy misjonarz jest prorokiem, posłanym, aby mówić ludziom o Bożym zbawieniu przez Jezusa Chrystusa.
Misjonarz musi mieć serce, które widzi, gdzie potrzeba miłości i działa w oparciu o bezpośrednie potrzeby, aby uobecnić tu i teraz miłość, której każdy człowiek zawsze potrzebuje: nakarmić głodnych, przyodziać nagich, uzdrowiać i leczyć chorych itd. Nasze czyny miłosierdzia nigdy nie będą próbowały narzucić innym naszej wiary. Czysta i wielkoduszna miłość jest najlepszym świadectwem o Bogu, w którego wierzymy i do którego miłości nas skłania. Uczeń-misjonarz wie, kiedy jest odpowiedni czas, by mówić o Bogu, a kiedy lepiej nic nie mówić i pozwolić mówić tylko miłości.
Misjonarz jest dotknięty miłością Chrystusa (Benedykt XVI, “Deus caritas est”, 31, 33). Jeśli misjonarz nie uczyni tego swoim priorytetem, to jest tylko pracownikiem socjalnym lub wykonawcą usług społecznych, w niczym nie różniącym się od różnych organizacji humanitarnych. Dzisiaj zdecydowana większość ludzi od razu kojarzy pracę misyjną z Afryką, pracą społeczną czy lasami i dżunglami. Ta idea nie jest zła, ale jest zbyt wąska i nie obejmuje w pełni tego wszystkiego, do czego misjonarz jest powołany. Co więcej, niesie ze sobą ryzyko, że misjonarz zbytnio zajmie się zaspokajaniem ich potrzeb, jak mesjasz, którym naród żydowski chciał, aby był Jezus.
“I powtarzam życzenie Mojżesza dla ludu Bożego w drodze: ‘Oby tak cały lud Pana prorokował!’ (Lb 11, 29). Tak, obyśmy wszyscy byli w Kościele tym, czym już jesteśmy na mocy chrztu: prorokami, świadkami, misjonarzami Pana!“ (Papież Franciszek, Orędzie, Światowy Dzień Misyjny, 2022).
Istotnie, salezjanie misjonarze są prorokami, a nie mesjaszami!
