Poniżej synteza tej jego refleksji. Całość jest dostępna na stronie angielskiej ANS.
W styczniu 1985 r. przybyłem po raz pierwszy do PNG, aby wygłosić rekolekcje dla miejscowych salezjanów. Potem, w 1987 roku zostałem przełożonym inspektorii Filipin Północnych i pełniąc tę funkcję odwiedzałem PNG dwa razy w ciągu roku. Natomiast w 1997 roku zostałem mianowany przez ówczesnego ks. inspektora Luciano Capellego (obecnie biskupa Gizo, na Wyspach Salomona – przyp. red.) delegatem inspektorialnym dla PNG. Na początku przeżywałem pewien kryzys, jako że już 32 lata posługiwałem na Filipinach. Ale w końcu przyjąłem to i od maja osiadłem w PNG. Było to w maju i w uroczystość Maryi Wspomożycielki wysłuchałem po raz pierwszy “Pieśń Galilei”, w której znalazły się takie słowa: “I tak zostawiłem za sobą swoje łodzie; zostawiłem je na rodzinnych brzegach; otworzyłem szeroko moje serce; znów idę za Tobą, mój Panie”. I pomyślałem że to sam Pan do mnie mówi.
W 2001 r. nuncjusz powiedział do mnie: “Ojciec Święty mianował cię biskupem Alotau”. Spontanicznie mu odpowiedziałem: “Lepiej będzie, jak mi da czas do namysłu”. A ten rzekł: “Ksiądz jest salezjaninem, musi być posłuszny Papieżowi”. I jako że po trudach Jubileuszu Roku 2000 Jan Paweł II kładł nacisk, by “nie był to czas do siedzenia, ale wypłynięcia na głębię: Duc in Altum”, wybrałem owo “Duc in Altum” jako moją dewizę biskupią.
Później zdałem sobie sprawę, że to motto było bardzo odpowiednie, ponieważ moja diecezja, w prowincji Milne Bay, mająca powierzchnię 240 tys. metrów kwadratowych, jest największa w PNG; tylko woda i wyspy. Udało mi się odwiedzić wszystkie parafie, niektóre nawet dwa razy w roku.
Zastanawiając się, myślę, że zostałem biskupem, aby być misjonarzem, o czym marzyłem jeszcze jako młody seminarzysta. Udawanie się w odosobnione miejsca, spotykanie się z ludźmi, to było wspaniałe doświadczenie. Jak zawsze nie brakowało wyzwań, ale byłem szczęśliwy w Alotau.
Następnie, w styczniu 2010 roku zostałem mianowany arcybiskupem koadiutorem Rabaulu. Również i w tym przypadku się wahałem, ale Papież chciał, bym okazał posłuszeństwo. I wtedy powróciła w pamięci owa “Pieśń Galilei”. Tak oto udałem się do Rabaul i spędziłem tam 10 lat, z których kilka bardzo wymagających. Odwiedziłem wszystkie wspólnoty i wioski. Cieszyłem się każdą chwilą i byłem szczęśliwy, a teraz nadszedł czas, aby się wycofać. Jednakże uczyniłem wszytko, co było w mojej mocy, a co Pan chciał, bym zrobił. Chciałby was zachęcić, byście zawsze pełnili wolę Bożą.
