Kiedy myślimy o działaniu edukacyjnym i duszpasterstwie salezjańskim, w centrum umieszczamy młodego człowieka, zaś my, z naszej strony, inwestujemy nasze “najlepsze energie”, czyniąc to “z kreatywnością i odpowiedzialnością”, aby “formować osoby odpowiedzialne, zdolne do służenia wspólnocie”, czyli, jak zwykliśmy mówić – kształtować i wychowywać “uczciwych obywateli i dobrych chrześcijan”.
Dla nas wychowywać oznacza ożywiać, inspirować, wspierać, zachęcać: pomóc marzyć! Spełnić marzenie Boga. I dlatego wychowanie idzie w parze z ewangelizacją. Edukacja, która oferuje horyzont sensu, i ewangelizacja, która staje się głoszeniem i spotkaniem z Jezusem.
Gdy chodzi o zajęcie odpowiedniej postawy, to wszystko sugeruje umiejętność obecności wśród młodzieży, jako “towarzyszy podróży” w “cierpliwym słuchaniu, konstruktywnym dialogu i wzajemnym zrozumieniu”, co prowadzi do “edukacyjnego przymierza”, czyniąc każdego człowieka młodego protagonistą transformacji świata. Ludzie młodzi proszą, żebyśmy z nimi byli, byli obecni w ich rzeczywistości, kulturze, miejscach, w których przebywają. Ta obecność jest niezbędna, by możliwe było przeprowadzenie odpowiednich procesów i przejście od robienia jedynie czegoś „dla nich” do życia w komunii „z nimi”.
Papież Franciszek proponuje edukację, która integruje “głowę, serce i ręce” (ChV, 222). Wyraźnie to dostrzegamy w wymiarze kształcenia zawodowego, który stanowi antidotum na dyskryminację kulturową i społeczną, stwarzając możliwość, zwłaszcza najuboższym, zdobycia odpowiednich kompetencji i umiejętności technicznych, ludzkich, zawodowych.
Wychowywać do rozwoju w “wiosce edukacyjnej” oznacza dla nas “wspólnotę wychowawczo-duszpasterską”, gdzie relacja edukacyjna jest synonimem otwartości, akceptacji, wspólnego budowania przyszłej rzeczywistości człowieka młodego. Wszyscy razem, młodzi i wychowawcy (osoby konsekrowane, świeccy i rodziny) realizujemy marzenie o lepszej przyszłości.
Dla nas wychowanie posiada również wymiar “globalnego obywatelstwa”, zachęcając do budowania “obywatelstwa ekologicznego”, czyniąc nas mieszkańcami “wspólnego domu”, o który musimy się zatroszczyć, kierując spojrzenie wiary na dzieło stworzenia i miejsce człowieka w nim.
Uwzględniając tę perspektywę, również my, odpowiadając na apel papieża Franciszka, chcemy zastanowić się nad celami i metodami w naszej misji wychowawczo-duszpasterskiej, ożywiając naszą pasję na polu edukacji bardziej otwartej i włączającej (integracyjnej), pomagając ludziom młodym marzyć o szczęśliwej przyszłości teraz i w wieczności. I dlatego musimy się również zaangażować na rzecz tego “globalnego paktu edukacyjnego” wraz z Kościołem i ludźmi dobrej woli, podejmując działania, które “nadają sens historii i przekształcają ją w pozytywny sposób” dla dobra młodzieży dnia dzisiejszego i jutra.
Ks. Tarcízio Morais SDB
Biuro ds. Szkół i Kształcenia zawodowego – Dykasteria ds. Duszpasterstwa młodzieży
