I co teraz? Co możemy zrobić? Czy oskarżamy siebie samych o bezczynność w tej sytuacji kryzysu edukacyjnego i społecznego, który wyrządził wiele szkód i doprowadził do wielu łez? A może uciekamy się do kreatywnej nadziei jako synowie wizjonera, do inwencji twórczej, czyniąc to dla dobra naszej drogiej młodzieży? Odwołajmy się do nadziei, która jest pewną drogą zwycięstwa!
Czasy się zmieniły i będą się zmieniać. Doświadczamy czasu pandemii, jakiego nigdy nie doświadczyliśmy dotąd. Jak to było możliwe, że cały świat tak szybko runął? Wśród nowości, jakie ta rzeczywistość przyniosła, znajdują się: odwaga, innowacja, zmierzenie się z wyzwaniem i obecność osób na pierwszej linii: wspaniałych, wielkodusznych i stale obecnych wychowawców.
Scenariusz się zmienił, ale oni są jeszcze tam. Z każdego zakątka świata docierają wiadomości mówiące o kreatywnym, innowacyjnym, zaangażowanym i odważnym sposobie, w jaki liczni wychowawcy dają wyraz ważności swojej misji. Nie ma ich “tutaj” fizycznie, ponieważ są zamknięci w swoich domach. Pracują ciężko, ale z kreatywnością, z oddaniem i wielką szczodrością.
Ci, których nazywamy wychowawcami, mogliby się ukryć, zniknąć ze sceny, usprawiedlić wieloma rzeczami, ale oni tego nie robią. Zdecydowali się zostać “z Księdzem Bosko” i “z młodzieżą”.
Tak, drogi wychowawco, drogi nauczycielu, drogi świecki, który jesteś współodpowiedzialny za nasze posłannictwo, drogi “kimkolwiek jesteś” i gdziekolwiek jesteś: to przesłanie jest skierowane do ciebie i chcę ci powiedzieć po prostu DZIĘKUJĘ!
Serdeczne słowa podziękowania, które są wypowiedziane chórem wielu głosów, a więc chórem polifonicznym, wielokolorowym, być może trochę kakofonicznym, ale we właściwym rytmie... Dzisiaj Ksiądz Bosko, Ojciec i Nauczyciel Młodzieży, nie miałby innego słowa niż to: “Dziękuję!”. I z pewnością byłby dumny z was, wychowawców.
Historia zapamięta was z powodu różnych rzeczy... Ale przede wszystkim zapamięta imiona tych, którzy nie zrezygnowali z bycia tutaj, kiedy najbardziej zaszła tego potrzeba, by żyć i czuć się jak bohaterowie epoki. Zapamięta was, którzyście, nie będąc w szpitalu, zechcieli ukazać inne spojrzenie, spojrzenie kreatywnej nadziei, ponieważ edukacja dzisiaj, jak zresztą zawsze, jest najbardziej szlachetnym i lojalnym działaniem człowieka.
Dziękuję, drogi wychowawco, droga wychowawczyni, którzy nosicie różne imiona, a którzy nigdy nie odżegnaliście od tego, kim jesteście, mimo wszystko. Aby być tutaj. Po prostu dziękuję!
Ks. Tarcízio Morais SDB
Odpowiedzialny za Szkoły i Ośrodki Kształcenia Zawodowego z ramienia Dykasterii ds. Duszpasterstwa Młodzieży
