Na naszej półkuli lato jest prawie że synonimem “wakacji”. Myślę tu o licznych salezjanach i ich współpracownikach, którzy w tym okresie organizują “Lato Młodych”, “Grest”, obozy szkolne...
To wspaniale, że w tym właśnie okresie przypada bardzo piękne święto Wniebowzięcia NMP.
Przypomina mi się stare opowiadanie, które mówi o nauczycielu, który, wychylając się ze swojego okna, wychodzącego na Rynek, dostrzegł jednego ze swoich uczniów, niejakiego Haikela. Ten bardzo śpieszył i całkowicie był czymś pochłonięty. Krzyknął do niego i poprosił, by do niego przyszedł.
«Haikel, czy widziałeś niebo tego ranka?»
«Nie, panie nauczycielu»
«A drogę, Haikel? Czy dzisiaj rano widziałeś drogę?»
«Tak, proszę pana»
«A czy teraz, nadal ją widzisz?»
«Tak, panie nauczycielu, widzę ją»
«A powiedz mi, co widzisz?»
«Ludzi, konie, wozy, handlarzy, którzy się czymś ekscytują, wieśniaków, którzy się ogrzewają, mężczyzn i kobiety, którzy chodzą tam i z powrotem – oto, co widzę »
«Haikel, Haikel – upomina go dobrodusznie nauczyciel – za sto lat będzie nadal droga jak ta i inny rynek, podobny do tego. Inne wozy będą wozić innych handlarzy, będą nabywać i sprzedawać inne konie. Ale mnie już nie będzie i ciebie już nie będzie. Tak więc pytam się ciebie, Haikel, dlaczego tak się śpieszysz, nie mając nawet czasu spojrzeć w niebo?»
Oto dar Maryi w święto Wniebowzięcia: zaproszenie do spojrzenia w niebo. Nie możemy zapominać o pierwszej linijce, jaką napisał ksiądz Bosko w “Młodzieńcu zaopatrzonym”: «Wznieście oczy, synowie moi, i obserwujcie, co jest na niebie i na ziemi».
Święta maryjne, jak również ich obchody w różnych częściach świata, są dla nas przewodnikami życia i serdecznymi zaproszeniami, by nie zapomnieć o niebie. Także wśród licznych i przyjemnych zajęć, odprężnia, przyrody...
“Uczennica misjonarka”
Niedawno byłem w Meksyku. W dniu 11 maja miałem okazję prowadzić doroczną pielgrzymkę Rodziny Salezjańskiej z tego kraju, a także przewodniczyć uroczystej Eucharystii w Narodowej Bazylice Matki Boskiej z Guadalupe. Tam, po raz kolejny, mogłem odczuć i doświadczyć w namacalny sposób wiary ludu Bożego i miłości do Maryi, Mamy Jezusa i naszej Matki. A wieczorem oczekiwał nas jeszcze inny szczególny dar: możliwość zwiedzenia małego pomieszczenia, w którym przechowywany jest obraz Madonny, i kontemplowania go z bliska, a także “dotknięcia” go. Tam właśnie znajduje się wizerunek Maryi na płótnie z agawy, tilma, rodzaj obszernego płaszcza, jakim okrywali się prości tubylcy z tej okolicy w 1500 roku.
Wszyscy, mniej czy bardziej, znacie tę historię, tak więc tutaj się zatrzymam. W 1531 r. wizerunek Maryi został cudownie wyciśnięty na płótnie, które zazwyczaj może przetrwać nie więcej niż dwadzieścia lat, jeśli bardzo się o nie dba. A to z Guadalupe ma już ponad 500 lat. To wydarzenie guadalupańskie, jak jest określane, jest jednym z z wielu znaków (takich, jak zachowanie płótna, kolorów itd., a także wiara i nabożność ludu), które wyraźnie ukazują relację bliskości, obecności, czułości, macierzyństwa i wsparcia Maryi, Matki Jezusa, jaka Ją łączy z ludem Bożym, rozciągającej się na wszystkie ludy i kultury świata. Zarówno na Tepeyac, wzgórzu, na którym Ona się ukazała świętemu Juanowi Diego, jak i w każdym zakątku ziemi, gdzie zechciała być obecna w różny sposób, zwłaszcza w wierze swoich synów i córek, dają się odczuć Jej obecność, bliskość i pomoc, pobudzając nas wszystkich do życia głęboką wiarą.
Maryja, obecna w guadalupańskim wizerunku od 500 lat do chwili obecnej, zechciała się ukazać jako Matka, która niesie w swoim łonie “Najprawdziwszego i Jedynego Boga, Tego, Który jest Sprawcą Życia”. Ona, pokorna służebnica, jawi się zawsze w relacji do Niego, swojego Syna, Syna Bożego. Tak więc nie tylko chce “ukazać” siebie samą, ale głosić Jego, “ukazać” Jego.
Jawi się jako uczennica misjonarka, która niesie Jezusa ludom, nam, żyjącym tutaj, i każdemu synowi i każdej córce na tej ziemi.
Z kopuły Bazyliki
Maryja z Guadalupe jest “naszą” Wspomożycielką, która staje się bliska każdemu mężczyźnie i każdej kobiecie, i z ich pomocą “ukazuje” Jezusa. Na wzgórzu Tepeyac niosła Jezusa w swoim łonie, czyniąc to nie dla siebie samej, ale po to, aby dać Go nam poznać. Na wspaniałym obrazie Lorenzonego, znajdującym się na Valdocco, powstałym z inspiracji księdza Bosko, trzyma Ona Dziecię Jezus na ręku, dając Je, ukazując Je, przedstawiając Je.
Tydzień później mogłem wziąć udział w obchodach uroczystości Maryi Wspomożycielki na Valdocco, wraz z tysiącami wiernych, którzy przybyli z wszystkich części Włoch i świata. Miałem to samo odczucie, którego doświadczyłem będąc w Guadalupe, a któremu towarzyszył odcień całkowicie salezjański, ponieważ Ona, Matka, jest nazywana imieniem tak drogim księdzu Bosko: tutaj, na tych podwórkach, gdzie żyli, grali i dążyli do świętości Dominik Savio, Michał Rua, ks. Bosko, niezliczeni chłopcy z oratorium i pierwsi salezjanie.
Jestem w stanie wyobrazić sobie niewidzialny most łączący Guadalupe i Valdocco. Na Valdocco modliliśmy się za Meksykanów, których spotkaliśmy w Guadalupe. Obiecałem im to i kiedy uczyniłem tę obietnicę, Rodzina Salezjańska z Guadalupe odpowiedziała wzruszającymi i gorącymi oklaskami.
Na Valdocco wyraźnie zrozummiałem słowa księdza Bosko: «Ona to wszystko uczyniła» i wiem, o czym jestem całkowicie przekonany, że Maryja «nadal czyni wszystko».
Z Tepeyac, z kopuły Bazyliki, z licznych salezjańskich kościołów Jej dedykowanych w Afryce, Maryja czuwa nad wszystkimi ludźmi młodymi i salezjanami z całego świata. Aby nikt nie zagubił się na drodze do Nieba, gdzie Ksiądz Bosko nas wszystkich oczekuje.
