W dokumentach Kościoła jak dotąd mało miejsca zajmuje refleksja dotycząca kapłaństwa zakonników. Gdy chodzi o nasze Zgromadzenie, list ks. Viganò, który ukazał się w numerze 335 DRG, zatytułowany “Ci sta a cuore il prete del duemila” (Leży nam na sercu kapłan 2000 roku), jest tutaj kluczowy.
List “Vivere il sacerdozio da salesiani” (Żyć kapłaństwem jako salezjanie) – DRG 431 – rozpoczyna się zwróceniem uwagi na wielki dar, jakim jest salezjańskie życie konsekrowane i kapłańskie, przybliżając następnie charakterystyczne rysy kapłaństwa w salezjańskim życiu, na zaproponowaniu pewnych punktów do zgłębienia tożsamości salezjanina kapłana kończąc.
Zachęca salezjanina kapłana do posiadania bardziej w wizji swojego miejsca w Kościele. Musimy być zawsze świadomi i przekonani o tym, że największą godnością w Kościele jest ta, która wypływa z chrztu. Ojcowie Kościoła zwykli mówić Christianus alter Christus – chrześcijanin jest drugim Chrystusem. “Oznacza to bardziej christianus niż episcopus, chociaż mowa jest o biskupie Rzymu”, jak to stwierdził Jan Paweł II w książce “Przekroczyć próg nadziei”.
List proponuje refleksję nad jednością kapłaństwa Chrystusa, aby zachęcić salezjanów kapłanów do unikania wszelkim możliwej tendencji do zachowywania się jak panowie wobec ludu Bożego. Kapłan, który przyjmuje taką klerykalną postawę, o czym często mówi papież Franciszek, daje poznać, że nie zrozumiał prawie nic z kapłaństwa Jezusa.
Tak więc kapłaństwo sakramentalne musi być w służbie kapłaństwu powszechnemu. W niebieskim Jeruzalem nie będziemy potrzebować ani Biblii, ani sakramentów, ani biskupów, ani kapłanów, jak to podkreśla ks. Viganò.
Wybory apostolskie salezjanina kapłana są zawsze warunkowane przez wspólnotę i charyzmat. Dlatego też nie wszystkie posługi kapłańskie są odpowiednie dla salezjanina kapłana, a tylko te, które wiążą się z charyzmatem i posłannictwem, będąc podporządkowane rozeznaniu wspólnoty. Salezjaninowi kapłanowi przypomina się również, że jego konsekracja przenika wszystko w jego życiu.
Na końcu listu są wskazane pewne implikacje, jakie odnoszą się do animacji powołaniowej i różnych etapów formacji. Wyzwanie, które dotyczy formacji specyficznej, łączy się z zapewnieniem współpraciom dalszego rozwoju w pełni ich salezjańskiej tożsamości jako kapłanów i osób konsekrowanych. Tylko wtedy, gdy salezjanie będą żyć w harmonii i dogłębnie tym powołaniem i tożsamością, pomimo swoich osobistych ograniczeń, będą takimi, jakich chce Kościół, młodzież i lud Boży. Kiedy natomiast tak nie jest, słynne stwierdzenie św. Augustyna będzie odnosić się również do nas: bene curris, sed extra viam – “dobrze biegniesz, lecz poza wyznaczonym torem”.
