Augusto Bertazzoni był wychowankiem św. Jana Bosko w Turynie i znajdował się wśród tych, którzy ofiarowali swoje życie za księdza Bosko, gdy ten był ciężko chory. Jemu też ks. Bosko miał przepowiedzieć, że czeka go biskupia mitra. Był przyjacielem Luigiego Orione i ks. Giovanniego Calabriiego, dzisiaj świętych. Wstąpił do seminarium w Mantui, kiedy rektorem był bp Giuseppe Sarto, obecnie św. Pius X, z wielkim pragnieniem zostania kapłanem. Został mianowany archiprezbiterem-proboszczem “S. Benedetto Po”, gdzie pełnił swoją posługę od 30 kwietnia 1904 r. do 30 czerwca 1930 r.
Wyniesiony przez Piusa XI do godności biskupa Potenzy i Marsico, po przyjęciu sakry biskupiej 15 sierpnia 1930 r. w dniu 29 października objął diecezję. W czasie swojego ingresu wskazał na swoją dewizę: «nieść pokój, pokój Chrystusa wszystkim sercom». Troszczył się o powołania, odnowił kler, zaangażował laikat w katechezę, wspierał Akcję Katolicką, dzieła miłosierdzia, kulturę, solidarność społeczną. Jako dalekowzroczny wychowawca młodzieży zabiegał o zaangażowanie wychowawcze swoich kapłanów, nie mówiąc już o trosce o zakonników i zakonnice swojej diecezji, których zachęcał do okazywania ducha ojcowskiego ducha względem nowych pokoleń.
W czasie II wojny światowej, w czasie której bomby zburzyły siedzibę biskupią w Potenzy, zdecydował się pozostać ze swoją trzodą: pomagał Żydom i dysydentom politycznym. Po wojnie starał się równoważyć ówczesną sytuację polityczną i leczyć rany po wojennym konflikcie, oddając się ciężkiemu i wspaniałomyślnemu dziełu odnowy duchowej, moralnej, materialnej diecezji. Uczestniczył w Soborze Watykańskim II.
Bp Bertazzoni, jako prawdziwy człowiek Boży, człowiek wiary i modlitwy, był uważny na potrzeby duchowe wiernych, a także – niewierzących, dla których się całkowicie poświęcił. Jego episkopat stał pod znakiem miłości do Boga i bliźniego, i to bez żadnej różnicy; realizował go w posłuszeństwie Papieżowi i Kościołowi, zajmując postawę ojcowską względem kapłanów i seminarzystów oraz kierując się wielką gorliwością duszpasterską. Prowadził życie proste, ubogie, znaczone duchem poświęcenia. Był świadkiem tego, “co niewidzialne”, a jego gorącym pragnieniem było wprowadzenie Boga w historię na każdym poziomie: osobistym, rodzinnym i społecznym.
