Po założeniu Oratorium na Valdocco i innych turyńskich oratoriów, a także po zatwierdzeniu Zgromadzenia Salezjańskiego przez Stolicę Apostolską, Ksiądz Bosko musiał zmierzyć się z nie lada problemem, jakim była nadmierna liczba zapisanych chłopców i kandydatów do zgromadzenia. Koniecznie trzeba było znaleźć nowe, ustronne miejsce, najlepiej na wsi, dla licznych nowicjuszy. Uwagę przykuło San Benigno.
Entuzjastycznie do tego pomysłu podszedł tamtejszy proboszcz, ks. Antonio Benone. Tenże zaproponował to miejsce Księdzu Bosko, a ten przystał na tę propozycję, prosząc jednak ks. Benone, by ten postarał się o pozwolenie od biskupa Ivrei, którym był wówczas bp Luigi Moreno, dzisiaj kandydat na ołtarze, ale wtedy wrogo nastawiony do Księdza Bosko.
Wtedy ks. Benone, “pewien, że nie napotka żadnej trudności w odniesieniu do tak dobrego dzieła, udał się do biskupa, któremu, jak dobremu przyjacielowi, przedstawił całą sprawę. Nigdy, przenigdy – odpowiedział biskup – nie pozwolę Księdzu Bosko osiąść w mojej diecezji” – czytamy w “Memorie Biografiche” (MB XIV).
Ale pomimo tego ks. Benone dalej obstawał przy swoim. W 1877 roku pałac kardynalski został uznany dobrem narodowym w 1877 roku i nie mógł już do nikogo należeć, a gmina San Benigno mogła go przeznaczyć wyłącznie “do użytku publicznego”. A rok później bpa Moreno zastąpił na urzędzie bp Davide Riccardi, który był inaczej nastawiony do Księdza Bosko niż jego poprzednik.
Wówczas gmina wynajęła Księdzu Bosko pałac za śmiesznie niską cenę (jedna lira) pod warunkiem, że znajdzie się w nim miejsce na darmowe szkoły dla dzieci z gminy. Oczywiście, Ksiądz Bosko nie miał nic przeciwko temu, ale dodatkowo zażądał, by znalazło się tu również miejsce na nowicjat.
Salezjanie przybyli do San Benigno Canavese w dniu 5 lipca 1879 r., a pierwszym magistrem nowicjuszy był ks. Giulio Barberis.
Już następnej jesieni powstały tutaj pierwsze warsztaty: krawiecki, stolarski, kowalski i drukarski. Z czasem doszło do różnych zmian, ale ten dom zawsze łączył się z przygotowaniem do zawodu. Przez wiele dziesięcioleci kształcili się tutaj drukarze, a także znajdowała się szkoła rolnicza “Molino”. Zawsze też w “Molino” funkcjonowała prosta elektrownia, która zapewniała prąd w całym regionie. W 1904 roku zostały otwarte szkoły wieczorowe i oratorium świąteczne.
W kontekście silnego rozwoju szkolnictwa zawodowego doszło następnie do przekształcenia dotychczasowych struktur w szkołę średnią i ośrodek kształcenia zawodowego, do których uczęszcza obecnie blisko 900 uczniów.
