Dał się odczuć pewien rodzaj inkulturacji, zarówno teoretycznej, jak i praktycznej, jakiej salezjańskie oratoria doświadczyły w zależności od warunków historycznych związanych z danym terenem i kontekstu społeczno-religijnego, charakterystycznego dla młodych każdej epoki. Jako logiczna konsekwencja tej refleksji historycznej wyłoniła się uważna prezentacja perspektyw związanych z oratorium i ośrodkami młodzieżowymi w odniesieniu do najbliższej przyszłości.
Seminarium, które rozpoczęły wystąpienia prof. Thomasa Anchukandama, dyrektora ISS, i dziekana FSE – prof. Mario Llanosa, a którego moderatorem był sekretarz ISS – prof. Stanisław Zimniak, było także okazją do prezentacji dwóch książek ks. Pietro Braido: “Una vita per lo studio, i giovani e l’educazione”, czego dokonał ks. Carlo Nanni z UPS, i “Per una storia dell’educazione giovanile nell’oratorio dell’Italia contemporanea. L’esperienza salesiana”, którą to książkę przedstawił prof. Paolo Alfieri (Uniwersytet Katolicki w Mediolanie).
Następnie miały miejsce krótkie prezentacje czterech oratoriów, różnych co do czasu i przestrzeni, ale na swój sposób wzorcowych dla różnych środowisk: salezjańskie oratorium św. Franciszka w Stanach Zjednoczonych w latach 1900-1930; oratorium w Latinie, w okresie faszyzmu (1930-1945); salezjańskie oratorium “w katakumbach” na Słowacji (1950-1970) oraz oratorium córek Maryi Wspomożycielki na Valdocco w latach 1960-1980.
Końcowy referat, nt. “Verso il futuro degli oratori salesiani” (W kierunku przyszłości salezjańskich oratoriów), wygłosił Giovanni d’Andrea, prezes stowarzyszenia “Salesiani per il Sociale” (SCS), który przedstawił wiele wyzwań, jakie stoją przed oratoriami-ośrodkami młodzieżowymi dzisiaj: marginalizacja, interkulturowość, świat cyfrowy, nowe formy ubóstwa, kultura pracy, sojusze edukacyjne.
To seminarium doskonale współbrzmi z art. 143 końcowego dokumentu Synodu Biskupów poświęconego młodzieży: “Oratoria i ośrodki młodzieżowe oraz inne podobne struktury (…) przekazują bardzo bogate dziedzictwo wychowawcze, które należy dzielić z innymi na dużą skalę (…). W dynamice Kościoła wychodzącego jest jednak konieczne pomyślenie o twórczej i elastycznej odnowie tych instytucji”.
