Urodził się w Limie w dniu 19 kwietnia 1878 r. W grudniu 1893 r. wtąpił do szkoły salezjańskiej dla najbardziej potrzebujących, gdzie uczył się stolarstwa, a potem podjął dalszą naukę. Odbył nowicjat w Callao, a w 1902 r. złożył śluby wieczyste w obecności ks. Paolo Albery, wizytatora nadzwyczajnego. W 1906 r. polecono mu wybudowanie nowej szkoły zawodowej w mieście Piura. Został wyświęcony na kapłana 27 stycznia 1907 r., po czym kierował różnymi dziełami w Cuzco i Callao.
W dniu 21 listopada 1921 r. został mianowany biskupem odległej diecezji Chachapoyas (kordyliera północnych Andów), która to siedziba była nieobsadzona od pięciu lat. Diecezja obejmowała obszar 95.200 km² i liczyła 250 tys. osób. Przyjął święcenia biskupie w świątyni pw. Maryi Wspomożycielki w Limie w dniu 11 czerwca 1922 r., ale zaczął urzędowanie dopiero po miesięcznej podróży. Jego życie było nieustanną podróżą: konno, pieszo, poprzez góry, puszcze i lasy, rzeki.
Organizował misje i rekolekcje dla osób świeckich i kapłanów we wszystkich ośrodkach diecezji. Prowadził katechezę za każdym razem, kiedy pozwalał mu na to czas, a młodzi wypełniali sale starego pałacu biskupiego. Katecheza, głoszenie kazań, troska o kapłanów i seminarzystów, promocja powołań zajmowały jego stałą uwagę przez 37 lat episkopatu. Jako pasterz łagodny, otwarty, radosny, będący blisko ludzi, był urodzonym organizatorem: przeprowadził osiem wizytacji duszpasterskich, zwołał trzy synody diecezjalne i Kongres Eucharystyczny, uporządkował archiwa parafialne, powołał do życia stowarzyszenia i bractwa, wydawał pismo.
Kiedy siedziba arcybiskupia w Limie pozostawała nieobsadzona, nuncjusz apostolski mu ją zaproponował, czyniąc to w imieniu papieża. Bp Ortiz podziękował i nie przystał na tę propozycję: wolał pozostać wśród ludzi ze swoich pueblos aż do śmierci, która nastąpiła 1 marca 1958 r., kiedy liczył 79 lat.
