Sympozjum rozpoczęło się wykładem wprowadzającym, po którym nastąpiła modlitwa prowadzona przez ks. proboszcza. Uczestnicy wzięli udział w dyskusjach dotyczących najważniejszych kwestii związanych z Soborem Watykańskim II, koncentrując się na przejściu od Kościoła skoncentrowanego na duchowieństwie do wspólnoty bardziej skoncentrowanej na świeckich. Jednym z głównych celów sympozjum było uwypuklenie roli świeckich w misji Kościoła, a nie tylko księży i zakonników.
Ks. Jesudoss Periyanayagam, dyrektor “Deepagam”, podkreślił w swoim przemówieniu ciągłą aktualność dokumentów Soboru Watykańskiego II, podkreślając, że chociaż minęło sześćdziesiąt lat od Soboru, wiele z jego wskazań wciąż pozostaje do zrealizowania. Dyskusje odnosiły się również do 21 soborów ekumenicznych i wyzwań, przed którymi te stanęły, kładąc podwaliny pod głębsze zrozumienie Soboru Watykańskiego II.
Uczestnicy odnieśli się także do błędnych nauk, jakie były propagowane przed Soborem Watykańskim II, w szczególności gdy chodzi o naturę Boga i Kościoła. W przeszłości Kościół był postrzegany jako oddzielony od świata i często skupiał się na życiu duchowym, zaniedbując realia codziennego życia. Taka perspektywa powodowała oderwanie Kościoła od społeczeństwa, a także podziały w samej wspólnocie.
W czasie sympozjum zastanawiano się również nad rolą Kościoła we współczesnym świecie. Twierdzono, że Kościół powinien głębiej angażować się w kwestie społeczne, zachęcając do dialogu i współpracy z różnymi sektorami społecznymi. Uczestnicy uznali także, że Kościół nie powinien przyjmować postawy wyższości, ale raczej dążyć do integracji i komunii ze światem.
Omawiano również relację człowieczeństwo a duchowość, czyniąc to z perspektywy naukowej i podkreślając ideę ciągłego stwarzania przez Boga, wzmacniając koncepcję, że ludzkość współpracuje z Bogiem w realizacji Bożego planu. Ta relacja ma fundamentalne znaczenie dla zrozumienia Królestwa Bożego, objawienia i ogólnego planu Boga względem ludzkości.
Podczas sympozjum wskazano również na potrzebę inkulturacji, zachęcając uczestników do interpretacji Słowa Bożego w świetle współczesnych realiów. Podkreślono, że Kościół jest wspólnotą pielgrzymującą, zmierzającą do spełnienia się w Bogu, pozostając jednocześnie w kontakcie z otaczającym ją światem.
To sympozjum objęło również warsztaty, podczas których uczestnicy w małych grupach omawiali różne kwestie związane z Soborem Watykańskim II. Wskazano na pragnienie wizji nowego nieba i nowej ziemi, podkreślając znaczenie pełnienia woli Bożej i uczestnictwa w Jego planie. Uczestnicy podkreślili również potrzebę aktywnego udziału w polityce, modlitwy osobistej i rodzinnej oraz lepszego zrozumienia nauczania Soboru Watykańskiego II. Zobowiązali się przy tym do głoszenia Chrystusa niechrześcijanom i promowania równości w Kościele.
Wyrażono uznanie dla używania języków narodowych w liturgii, opowiadając się za równością płci w praktykach religijnych. Podkreślono miłość i przywiązanie jako podstawowe wartości chrześcijańskie, a także potrzebę odpowiadania na wyzwania stojące przed Kościołem w duchu solidarności.
Na koniec ustosunkowano się do debat, które miały miejsce, podkreślając znaczenie miłości rodzinnej, równości w działaniach wspólnotowych i aktywnego zaangażowania świeckich w Kościele. Pojawił się silny konsensus co do tego, że Kościół musi być inkluzywny i dostępny dla wszystkich.
Wydarzenie to stanowiło sprzyjającą platformę do głębszego poznania nauczania Soboru Watykańskiego II, zachęcając do wdrażania wskazań soborowych w społecznościach lokalnych. Jego końcowym akcentem była braterska agapa, która jeszcze bardziej wzmocniła ducha przynależności do wspólnoty i poczucie wspólnego celu.
Ogólnie rzecz biorąc, sympozjum było znaczącym krokiem w przybliżaniu miejscowym wiernym ducha Soboru Watykańskiego II, zachęcając ich do odegrania aktywnej roli w misji Kościoła i podążania w kierunku bardziej włączającej i zaangażowanej wspólnoty wiernych.
https://www.infoans.org/pl/component/k2/item/22921#sigProId1205b308f8