Józef Alamano, siostrzeniec św. Józefa Cafasso ze strony matki, urodził się w Castelnuovo d'Asti 21 stycznia 1851 roku. Uczęszczał do gimnazjum na Valdocco, a jego wychowawcą był nie kto inny, ale sam Ksiądz Bosko. W wieku 22 lat został wyświęcony na kapłana w Turynie i natychmiast był odpowiedzialny za formację młodych seminarzystów. W wieku 29 lat został rektorem najważniejszego sanktuarium maryjnego w mieście pod wezwaniem Matki Bożej Pocieszenia (Consolata) i wychowawcą młodych duchownych w Konwikcie Kościelnym.
29 stycznia 1901 r. założył Instytut Misjonarzy Matki Bożej Pocieszenia w Turynie. Biuletyn sanktuarium, La Consolata, umieścił takie słowa: “Kult Konsolaty będzie nie tylko kontemplacyjny, ale i czynny”. Oznacza to, że dzięki misjom sanktuarium maryjne zyska wymiar uniwersalny.
8 maja 1902 r. do Kenii wyjechało pierwszych czterech misjonarzy, dwóch księży i dwóch braci, a pod koniec tego samego roku kolejnych czterech księży i jedna osoba świecka. W 1910 r. Józef Allamano założył żeński Instytut Misjonarek Matki Bożej Pocieszenia. Zmarł w Turynie 16 lutego 1926 roku. Jego ciało jest obecnie przechowywane i czczone w Domu Macierzystym Misjonarzy Konsolaty w Turynie. Został beatyfikowany przez papieża Jana Pawła II w dniu 7 października 1990 roku.
Jesienią 1862 r. Józef, w wieku jedenastu lat, przybył do Oratorium Salezjańskiego w Turynie-Valdocco, aby rozpocząć naukę w gimnazjum. Były to lata dzialalności Księdza Bosko, wychowawcy, który towarzyszył chłopcom na podwórzu, spowiadał ich i kierował do nich “słówka na dobranoc” pod portykiem. Były to lata naznaczone świadectwem Dominika Savio, Michała Magone, Franciszka Besucco i pierwszych salezjanów. Dzięki światłemu umysłowi młody Allamano był w stanie ukończyć edukację w ciągu zaledwie czterech lat, będąc zawsze prymusem w klasie. Na trzecim roku pełnił również funkcję asystenta.
O jego zaangażowaniu w edukację świadczą również szkolne zeszyty z tamtych lat, z których każdy jest małym przykładem pilności. Wszystko zapisywał i wszystko zachowywał, co było czymś wyjątkowym, gdy chodzi o chłopca, który nie miał jeszcze piętnastu lat, będąc wyrazem niezwykłej pracowitości. Kochał go i cenił sam Ksiądz Bosko, który był jego spowiednikiem przez cały ten czas. Jako dobry znawca młodych ludzi, chciał zatrzymać go w Oratorium i nakłonić do wstąpienia do Towarzystwa Salezjańskiego, ale to mu się nie udało.
Doszło do tego, że aby uniknąć dalszych nalegań, młody Józef opuścił Oratorium 19 sierpnia 1866 roku. Prawdopodobnie był to wybór podyktowany “zbyt ruchliwym i hałaśliwym” życiem na Valdocco, które mu nie odpowiadało. Później Ksiądz Bosko łagodnie go skarcił: “Jak mogłeś mi to zrobić! Odszedłeś bez pożegnania”. Bez pożegnania z Księdzem Bosko, ale zabierając ze sobą jego ducha, a także głęboką wdzięczność względem niego. To sam Bóg kierował wszystkim, zgodnie ze swoimi godnymi podziwu celami.
W procesie beatyfikacyjnym Księdza Bosko Józef Allamano zeznał: “Był kochany przez wszystkich za swoją dobroć i doznawał od wszystkich wyrazów szacunku i sympatii. Jego system przyciągał serca i nie znałem nikogo, kto by się na niego skarżył... Mnie, jego penitentowi, wydawało się, że czyta w moim sercu i odgaduje wiele rzeczy... Pamiętam szczególnie jego tak zwane sny, w których co roku wskazywał na nasz stan sumienia, który następnie pokazywał każdemu prywatnie, korzystając z okazji, aby udzielić każdemu odpowiednich rad i uwag”.
Na koniec warto wspomnieć, że w Archiwum Postulatury Generalnej Salezjanów znajduje się dokument dużej wagi historycznej, potwierdzający mianowanie w dniu 18 marca 1925 r. przez kanonika Józefa Allamano, rektora Sanktuarium Konsolaty i Konwiktu Kościelnego w Turynie, ks. Francesco Tomasettiego, prokuratora generalnego salezjanów, postulatorem procesu beatyfikacyjnego i kanonizacyjnego czcigodnego sługi Bożego Józefa Cafasso, którego Allamano był inicjatorem i promotorem.
