Dziś sanktuarium Maryi Wspomożycielki w Matunga jest obowiązkowym miejscem kultu dla wszystkich czcicieli Maryi z Mumbaju (dawniej Bombaju), które trzeba odwiedzić. Pozwolenie na jego budowę zostało wydane przez Radę Miejską Bombaju w 1955 roku, ale kamień węgielny został poświęcony i położony rok wcześniej przez kardynała Valeriana Graciasa, co miało miejsce 7 grudnia 1954 roku.
Następnie, po dwóch latach, ta wielka budowla była gotowy dzięki ciężkiej pracy wszystkich zaangażowanych osób, a 5 sierpnia 1957 r. biskup pomocniczy Bombaju, biskup Longinus Pereira, pobłogosławił i zainaugurował to sanktuarium.
W dniu 28 listopada 1964 r. Sanktuarium zostało formalnie poświęcone przez arcybiskupa Huberta D'Rosario, któremu towarzyszyło siedmiu innych biskupów, którzy przyjechali na 39. Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny. Zaledwie tydzień później, 4 grudnia 1964 r., odwiedził je papież Paweł VI, który poświęcił figurę Maryi Wspomożycielki, która do dziś jest niesiona w czasie corocznej procesji.
Zaprojektowane przez dwóch lokalnych architektów, Patkila i Dadarkara, Sanktuarium Maryi Wspomożycielki ma tradycyjny kształt krzyża łacińskiego, z główną kopułą nad sanktuarium i dwiema mniejszymi nad wejściem, co jest typowym nawiązaniem do architektury rzymskich kościołów. Fasada, w stylu starożytnych rzymskich kościołów, posiada łukowy portal z ogromną mozaiką przedstawiającą Księdza Bosko z Matką Bożą, otoczoną po obu stronach dzwonnicami.
Do jego wystroju użyto złoto-brązowego granitu Malad. Jednak to, co natychmiast przyciąga wzrok, to 4-metrowa, pozłacana figura Maryi Wspomożycielki, która majestatycznie stoi na szczycie głównej kopuły. Umieszczenie jej tam w 1957 roku było samo w sobie godnym pochwały wyczynem inżynieryjnym. Odlany w Turynie posąg można zobaczyć z odległości wielu kilometrów i nawet dziś, gdy w mieście powstaje tak wiele drapaczy chmur, pozostaje on ważnym punktem orientacyjnym, gdy chodzi o region Matunga-Wadala.
Wnętrze kościoła jest w całości wyłożone importowanym włoskim marmurem o różnych odcieniach z symetrycznie ułożonymi prążkami. Uwagę przyciągają prostokątne płyty z 14 stacjami Drogi Krzyżowej.
Ale jeszcze bardziej interesujące wydaje się być 15 tradycyjnych tajemnic różańcowych i pięć scen z życia Księdza Bosko, uwiecznionych na witrażach nad prostokątnymi płytami mozaikowymi. Jeszcze bardziej imponujące są witraże w górnej części ołtarza głównego, z motywami maryjnymi, stworzone przez znanego włoskiego malarza Pietro Flavio z Turynu.
Na uwagę zasługuje również krypta, której żaden pielgrzym nigdy nie omija. W krypcie, wzdłuż ścian zostało umieszczonych setki relikwii starożytnych i współczesnych świętych, wraz z pięcioma mozaikami przedstawiającymi różne sceny z życia Chrystusa i Księdza Bosko. Spokojna i modlitewna atmosfera sprawia, że jest to ulubione miejsce wielu par szukających przytulnego kościoła miejsca do zawarcia sakramentu małżeństwa w intymnej, choć pojemnej przestrzeni (może swobodnie pomieścić około dwustu osób).
Dla wielu katolików z Mumbaju sanktuarium to jest żywym symbolem chrześcijańskiej wiary i duchowości. “Zachowaliście dla nas bezcenne dziedzictwo” - mówi wielu miejscowych salezjanów.
Ale największym skarbem jest niewątpliwie wielu wiernych, którzy udają się tam każdego dnia, aby się modlić lub przyjmować sakramenty. Młodzi i starzy, bogaci i biedni, a nawet niechrześcijanie udają się tam, aby prosić o łaski, złożyć ślub, złożyć ofiarę... lub po prostu, by trochę pobyć w ciszy, z dala od zgiełku miasta. I być może stare konfesjonały dzisiaj najlepiej świadczą o tej wielkiej liczbie grzeszników, którzy powrócili do Boga dzięki matczynej pomocy Maryi Wspomożycielki.
