Relatorem “Positio” był ks. Szczepan Tadeusz Praśkiewicz OCD, postulatorem - ks. Pierluigi Cameroni, postulator generalny ds. kanonizacyjnych Rodziny Salezjańskiej, który współpracował z dr Lodovicą Marią Zanet. Elementami strukturalnymi “Positio” - ukazującymi w sposób szczegółowy i pogłębiony całość dokumentów i świadectw dotyczących sługi Bożego - są: krótka prezentacja relatora; Informatio super martyrio, czyli część teologiczna ukazująca heroiczność cnót; dwa Summaria ze świadectwami i dokumentami; Biographia ex Documentis; sesje końcowe i aparat ikonograficzny.
Po przekazaniu “Positio” zostanie zbadane przez konsultorów historyków, a następnie przez teologów. Potem uczynią to kardynałowie i biskupii z Kongregacji ds. Kanonizacyjnych: te wyartykułowane etapy badania i oceny pozwolą Ojcu Świętemu, jeśli opinia będzie pozytywna, ogłosić ks. Costantino Vendrame “Czcigodnym Sługą Bożym”. Potem potrzebny będzie cud za jego wstawiennictwym, który otworzy drogę do jego beatyfikacji.
Wiadomość ta wywołała wielką radość zarówno w Indiach, zwłaszcza w Shillong, gdzie wielki misjonarz realizował swoją pracę apostolską i ewangelizacyjną, jak i w Colle Umberto (Treviso), miejscu urodzenia długi Bożego, gdzie od kilku lat grupa osób z poświęceniem promuje proces sługi Bożego, który wyróżnił się swoją gorliwością apostolską jako “zdobywca dusz”, do tego stopnia, że został nazwany świętym Franciszkiem Ksawerym północno-wschodnich Indii.
Sługa Boży ks. Costantino Vendrame urodził się 27 sierpnia 1893 r. w San Martino di Colle Umberto (Treviso), w ubogiej rodzinie żyjącej przykładnie wartościami chrześcijańskimi, ale także doświadczonej chorobą i odejściem bliskich. Costantino odczuł powołanie do kapłaństwa w bardzo młodym wieku. Wstąpił najpierw do seminarium diecezji i wstąpił do seminarium diecezjalnego w Ceneda (Vittorio Veneto) w 1908 r., ale potem, w 1912 roku, przeszedł do salezjanów, czyniac to z miłości do misji. Rozpoczął nowicjat 1913 r., pierwsze śluby złożył w 1914 r., a śluby wieczyste w 1920 r. W czasie I wojny światowej był wzorowym żołnierzem, pozostając wierny swojemu powołaniu. Wyświęcony na kapłana 15 marca 1924 r. w Mediolanie, otrzymał krzyż misyjny 5 października w Turynie w Bazylice Maryi Wspomożycielki. Wyjechał do północno-wschodnich Indii (Assam), docierając do Shillong 24 grudnia 1924 roku.
Misjonarz (i prawie zawsze proboszcz) w Shillong-Laitumkhrah, Jowai, Wandi-wash w stanie Tamil Nadu (południowe Indie) i wreszcie w Shillong-Mawkhar (od 1951 r. aż do śmierci), pokonywał pieszo ogromne odległości, aby dotrzeć do najbardziej odległych mieszkańców: stał się ubogim wśród ubogich, zdobywając najbardziej zatwardziałe serca, akceptując z uśmiechem swoje zmęczenie z powodu ogromnej pracy i niebezpieczeństwa związane z życiem apostolskim. Przyciągnął tysiące dusz do Chrystusa i Kościoła; muzułmanie i hinduiści uważali go za prawdziwego męża Bożego. Zmuszony do przerwania swojej pracy w czasie II wojny światowej. Jako obywatel włoski na ziemi Imperium Brytyjskiego został uwięziony wraz z wieloma innymi, najpierw przebywając w areszcie Gurkha, następnie w Deoli, a na koniec w Dehra Dun. Więziony, w tym pozornym bezruchu wykazał siłę, która pociesza i podtrzymuje.
Dotknięty artrozą, co objęło również kręgosług, cierpiąc z powodu rozdzierającegu bólu aż do omdlenia, złożył siebie w całkowitej ofierze. Zmarł w szpitalu w Dibrugarh w wigilię uroczystości św. Jana Bosko: było to 30 stycznia 1957 roku. Pogrzeb był jedną wielką manifestacją wiary i wdzięczności. Sława świętości towarzyszyła mu już za życia i był porównywany do świętego Pawła, świętego Franciszka Ksawerego i świętego Wincentego a Paulo.
Mówiono o nim: “Pamiętamy księdza Vendrame jako kapłana, który kochał nas sercem Chrystusa, ciepłym i ludzkim, silnym i wiernym, gotowym oddać za nas swoje życie”.
