Pod koniec stycznia 2020 r., w środku pandemii i w szczytowym momencie emigracji obywateli Wenezueli, wspomniani biskupi spotkali się w mieście Cúcuta, aby przyjrzeć się rozwojowi niepokojących zjawisk w przygranicznych ośrodkach kościelnych, którymi zwiadują, uwzględniając zwłaszcza sytuację wenezuelskich migrantów, którzy bardzo cierpieli z powodu zamknięcia granicy kolumbijsko-wenezuelskiej na oficjalnym przejściu przez międzynarodowy most Simóna Bolívara między San Cristóbal i Cúcutą.
Te dni spotkania były czasem wymiany doświadczeń i refleksji, a przede wszystkim słuchania i bezpośredniego kontaktu z cierpiącymi migrantami, a także omówienia braterskiej akcji solidarności, którą diecezje San Cristóbal i Cúcuta wspólnie przeprowadziły.
W komunikacie przesłanym do ANS biskupi stwierdzają:
“Minęły trzy lata i musieliśmy ponownie spotkać się w atmosferze synodalności, aby wysłuchać siebie nawzajem, swobodnie porozmawiać, dokonać rozeznania w Duchu i podjąć odpowiednie decyzje. Oto co było naszym celem w tych dniach:
SPOTKAĆ SIĘ: Spotkanie zostało zwołane i było koordynowane przez Dykasterię ds. Integralnego Rozwoju Człowieka. Spotkali się przedstawiciele wszystkich jurysdykcji granicznych, biskupi, księża i świeccy.
POROZMAWIAĆ SWOBODNIE I WYSŁUCHAĆ NAWZAJEM: To były długie i intensywne dni, podczas których czuliśmy się ubogaceni świadectwami i doświadczeniami, którymi dzieli się uczestnicy spotkania, przyjmując to jako wyraz Miłosierdzia Granicy.
ODBYĆ DYSKUSJĘ. Celebracja Eucharystii była dla nas okazją do wyrażenia wdzięczności za wszelkie dobro, które czynimy, pamiętając, że to Duch Święty jest siłą napędową naszej misji, to Duch pobudza nas do czynienia dobra.
Spotkanie to pomogło nam odkryć obecność Boga w naszym działaniu, ale szczególnie w obliczu i życiu migrantów i wyzyskiwanych, wykluczonych i potrzebujących. Trudno jest dawać świadectwo wiary i dostrzec Jezusa w tych, którzy cierpią (por. Mt 25, 40)! Ale nie ma innego sposobu, aby to zrobić; trzeba dotknąć ran tego, kto cierpi, otrzeć twarz zmęczonego i łzy cierpiącej matki, podać szklankę wody, zrozumieć zagrożoną kobietę, dać koc gdy zimno, zapewnić tymczasowy dach, dać uśmiech i podać wyciągniętą dłoń, pomóc migrantowi załatwić formalności, pocieszyć płaczące dzieci, które chcą coś z tego wszystkiego zrozumieć...
PODJĄĆ DECYZJE. Zanim pożegnaliśmy się i wróciliśmy do naszych domów, spędziliśmy ze sobą kilka godzin, podejmując pewne zobowiązania w takich obszarach jak:
– Komunikacja spoleczna: wewnętrzna, proponując utworzenie grupy na WhatsApp; częste dzielenie się doświadczeniami, dzielenie się trudnościami, zorganizowanie punktów lub agencji pomocowych, bazy danych na obszarze danego okręgu kościelnego...
– Duchowe towarzyszenie duszpasterzom i migrantom: nie jesteśmy zwyczajną organizacją pozarządową. Bez duchowego wsparcia cierpienie jest większe.
– Formacja pracowników duszpasterskich: Doktryna społeczna Kościoła; polityczny wymiar działalności charytatywnej, prawa człowieka, ekologia integralna...
– Spotkania, dwa lub trzy w roku, między sąsiadującymi okręgami kościelnymi, w celu weryfikacji podjętych zobowiązań i/lub wymiany doświadczeń.
– Zaangażowanie w proces pokojowy w Kolumbii i zwrócenie szczególnej uwagi na społeczności tubylcze.
– Dążenie do stworzenia wspólnego ‘Funduszu” kapitału i doświadczeń w kontekście inicjatyw w zakresie przedsiębiorczości.
Pozostaje nam podziękować Bogu za to doświadczenie, które było naszym udziałem. Należy się wdzięczność wszystkim uczestnikom, ponieważ wszyscy daliśmy z siebie to, co najlepsze (...) Wszyscy możemy być szczęśliwi, ponieważ w ten sposób odnowiliśmy naszą ufność, zgodnie ze słowami Pana: ‘Miejcie odwagę, Jam zwyciężyłem świat’ (J 16, 33). Rzeczywista obecność Zmartwychwstałego ożywia nasze serca i zachęca do pracy na granicy”.
