Na samym początku radca generalny ds. duszpasterstwa młodzieży podkreślał, w świetle art. 91 Konstytucji Salezjańskich, że celem rekolekcji jest otwarcie oczu, obudzenie umysłu i zbadanie serca. Każdy dzień stał pod znakiem modlitewnej i wspólnotowej lektury Słowa Bożego (Lectio Divina). Bardziej niż metoda czytania Słowa była to szkoła duchowości, w której każdy salezjanin mógł odnieść się do zaproponowanego tekstu i przyjrzeć się własnemu doświadczeniu Boga. W tym kontekście zostały wyeksponowane pewne “ kluczowe elementy” życia zakonnego, powołania salezjańskiego i salezjańskiej tożsamości apostolskiej.
47 uczestników doceniło tę starożytną praktykę, jaką jest “Lectio divina”, wskazując na nowe możliwości dotyczące osoby, wspólnoty i duszpasterstwa. Ks. Miguel Angel García Morcuende poprosił uczestników o zinterpretowanie dziesięciu historii z Nowego Testamentu w sposób prosty i jasny. Złożyło się na to kilka etapów: lektura, medytacja, modlitwa, kontemplacja i zaangażowanie. W ten sposób obecni podjęli osobiste zobowiązanie do wprowadzenia usłyszanego Słowa w życie w swoich lokalnych wspólnotach.
Poprzez Słowo Bóg dociera do serca. Dlatego siła duchowości i działania duszpasterskiego salezjanina będzie dokładnie proporcjonalna do miejsca, jakie zajmuje Biblia w jego życiu i myśli. To Pan historii podtrzymuje nas i zaprasza do wierności i owocności. Troszczy się o swoją “resztę”, spogląda z miłosierdziem i życzliwością na swoje dzieło i wciąż posyła swojego Ducha Świętego. Im bardziej zbliżymy się do Słowa Bożego, tym bardziej będziemy mogli z nadzieją patrzeć w przyszłość.
Uczestnicy zaznaczyli, że te rekolekcje były doświadczeniem komunii we wspólnocie, stojącej pod znakiem miłości duszpasterskiej, które pomogło spojrzeć na życie z jeszcze większą uwagą, pozwalając uświadomić sobie, co się dzieje dzisiaj w świecie, by mieć oczy i serce otwarte na to, co jest najpilniejsze dla Królestwa. Salezjanie na nowo doświadczyli miłości Boga względem nich; tej samej łaski, która karmi salezjanina, jego wolność wewnętrzną, całkowite oderwanie i dyspozycyjność dla misji. Miłości, która wyzwala i czyni możliwą konsekrację w ubóstwie, czystości, posłuszeństwie i braterstwie.
