Urodził się 15 stycznia 1875 roku w Viarigi, w prowincji Asti. W 1856 roku Ksiądz Bosko przebywał tam, by głosić misje. I właśnie jemu ojciec powierzył swojego syna, przyprowadzając go na Valdocco 1 października 1887 roku. Święty zmarł cztery miesiące później, ale znajomość, jaką Alojzy z nim zawarł, wystarczyła, by naznaczyć go na całe życie. Tak wspominał to wydarzenie: "Było to w porze zimowej i pewnego popołudnia graliśmy na dużym podwórzu Oratorium, gdy nagle z jednej strony rozległ się krzyk: “Ksiądz Bosko, Ksiądz Bosko!”. Instynktownie wszyscy rzuciliśmy się w kierunku miejsca, gdzie pojawił się nasz dobry ojciec, którego wyprowadzono na spacer. Szliśmy za nim do miejsca, gdzie miał wsiąść do pojazdu; natychmiast otoczył go tłum jego ukochanych dzieci. Gorączkowo szukałem sposobu, żeby go zobaczyć w wolnej chwili, bo bardzo chciałem go poznać. Podszedłem tak blisko, jak tylko mogłem, i w chwili, gdy pomagano mu wsiąść do pojazdu, zwrócił na mnie słodkie spojrzenie, a jego oczy z uwagą na mnie spojrzały. Nie wiem, jak nazwać to, co czułem w tamtej chwili... to było coś, czego nie potrafię wyrazić! Ten dzień był dla mnie jednym z najszczęśliwszych; byłem pewien, że spotkałam Świętego i że ten Święty wyczytał w mojej duszy coś, co tylko Bóg i on sam mogli wiedzieć”.
Chciał zostać salezjaninem, wstąpił do nowicjatu 17 sierpnia 1891 r., a ukończył go 2 października 1892 r., składając śluby wieczyste na ręce bł. Michała Rua, który szepnął mu do ucha: “Variara, non variare” (Variara, nie zmieniaj się”. Studiował filozofię w Valsalice, gdzie poznał czcigodnego sługę Bożego ks. Andreę Beltramiego. Tam w 1894 roku pojawił się ks. Unia, znany misjonarz, który niedawno rozpoczął pracę wśród trędowatych w Agua de Dios. “Jakież było moje zdumienie i radość - wspominał sam Don Variara - gdy wśród 188 kolegów, którzy mieli ten sam zamiar, kierując swój wzrok na mnie, powiedział: 'Ten jest mój’”.
Do Agua de Dios dotarł 6 sierpnia 1894 roku. Lazaret liczył 2000 podopiecznych, z których 800 było trędowatymi. Oddał się całkowicie swojej misji. Obdarzony zdolnościami muzycznymi zorganizował orkiestrę, która od razu stworzyła radosną atmosferę. 24 kwietnia 1898 roku przyjął święcenia kapłańskie i wkrótce okazał się doskonałym kierownikiem duchowym. Wśród jego penitentów były członkinie Stowarzyszenia Córek Maryi, grupa około 200 dziewcząt, z których wiele było trędowatymi. Młody kapłan odkrył, że wiele z nich chętnie poświęciłoby się Panu. Uznano to jednak za mrzonkę, ponieważ żadne zgromadzenie nie przyjęłoby trędowatej, a nawet córki trędowatych. To właśnie wtedy zrodziła się w nim pierwsza idea konsekrowanych młodych kobiet, także trędowatych. Zgromadzenie Córek Najświętszych Serc Jezusa i Maryi rozpoczęło swoją działalność 7 maja 1905 roku.
Z coraz większym entuzjazmem podchodził do swojej misji. Napisał: “Nigdy nie czułem się tak szczęśliwy, że jestem salezjaninem, jak w tym roku, i błogosławię Pana, że posłał mnie do tego lazaretu, gdzie nauczyłem się nie pozwolić, by nie skradziono mi niebo”. Minęło wtedy dziesięć lat, odkąd przybył do Agua de Dios; była to szczęśliwa dekada pełna osiągnięć. Teraz jednak przed wspaniałomyślnym misjonarzem otwierał się okres cierpienia i niezrozumienia. Okres ten trwał 18 lat, czyli do jego śmierci. Był zmuszony opuścić Agua de Dios. Mosquera, Contrataciòn, Bogota, Barranquila... to miejsca, których przebywał w duchu posłuszeństwa. W 1921 roku został przeniesiony do Tàriby, wenezuelskiego miasteczka na granicy z Kolumbią. Gdy tam dotarł, jego stan zdrowia zaczął się niepokojąco pogarszać. Lekarz poradził mu, ze względów klimatycznych, by przeniósł się do Cùcuta w Kolumbii. Udał się tam, ale jego stan fizyczny szybko się pogorszył. Po śmierci jego ciało zostało przewiezione do kaplicy jego Córek w Agua de Dios.
Został ogłoszony błogosławionym przez św. Jana Pawła II w dniu 14 kwietnia 2002 roku.
