Dopiero po kilkudziesięciu latach jego następca, ks. Michał Rua, rozpoczął renowację zewnętrznej i wewnętrznej części kościoła.
W 1890 roku ks. Rua powierzył architektowi Crescentino Casellemu projekt nowego ołtarza, przy którego realizacji współpracowało wielu artystów.
Następnie w 1911 r. Sanktuarium zostało podniesione do godności Bazyliki Mniejszej, a ówczesny przełożony generalny Zgromadzenia, ks. Filip Rinaldi, wyraził chęć jego rozbudowy. Jednak pomysł został zarzucony i powrócono do niego dopiero w 1934 roku.
Przygotowanie projektu zlecono salezjańskiemu architektowi Giulio Valottiemu. Poproszono go również o zaprojektowanie nowego ołtarza głównego, który miał wzbogacić nastawę ołtarza Lorenzonego.
Użyto cennych kolorowych marmurów, dostarczonych przez firmę Remuzzi z Bergamo.
Kilka szczegółów dotyczących ołtarza:
- ołtarz otaczają dwie pary alabastrowych balustrad, podczas gdy mensa podtrzymywana jest przez dwa białe anioły z marmuru karraryjskiego, będące dziełem rzeźbiarza Luisoniego;
- dopełnienie środkowej części stanowi Ostatnia Wieczerza w brązie;
- salety zamykające ołtarz ozdobione są figurami ośmiu świętych mężczyzn i czterech świętych kobiet, którzy najbardziej czcili Matkę Bożą;
- dwie boczne listwy mają u dołu złocony brązowy monogram Dziewicy;
- powyżej dwóch chórków wyrzeźbione zostały herby salezjanów i córek Maryi Wspomożycielki.
Źródło: Il Bollettino Salesiano
