Twarz Zattiego jest twarzą młodego człowieka, jednak świętość cechowała całe jego życie. Przeżył w pełni każdy etap swojego rozwoju: dzieciństwo i dorastanie we Włoszech, młodość, dojrzałość i starość w Argentynie. Dojrzałość w Chrystusie osiąga w nieuleczalnej chorobie, która czyni go, jak mówi, “wyciśniętą cytryną”. W tej ostatniej scenie jego życia, stojącej pod znakiem całkowitego oddania, każdy moment jest przeżyty w Jezusie, z Jezusem i dla Jezusa, którego kochał i spotykał w każdym chorym. Złota aureola odzwierciedla pełnię życia w Raju, której dostąpił, i skąd wstawia się za wszystkimi.  

Biały fartuch to odzienie, jakiedo używał w swojej codziennej pracy, wykonywanej w sposób profesjonalny, komptentny, zaangażowany, z pasją i samozaparciem dla dobra chorych. Ta troska dotyczy nie tylko ciała, ale i duszy, obejmując całego człowieka.

Ewangelia Jezusa w jego ręku to droga, prawda i życie, w którą Artemide uwierzył, obiecując nią żyć i realizować w swoim byciu Dobrym Samarytaninem dla tak wielu braci i sióstr, których spotkał na swojej drodze. Dobra Nowina stała się ciałem dzięki jego nieograniczonemu zaufaniu Opatrzności Bożej.  

Różaniec był prostą, głęboką i synowską modlitwą zanoszoną do Maryi, której doświadczał jako Matki Wspomożycielki. Pozwaliła mu powierzyć się Jej w trudnych chwilach, radować się z cudów dokonanych przez Pana w życiu ludzi, kontemplować mękę Jezusa i przyjmować ją w cierpieniu Jego synów i córek, a także radować się z mocy Zmartwychwstania, która przechodzi przez historię i prowadzi ją ku dniu Chrystusa Pana.

Rower to środek, którym przemieszczał się ze wspólnoty do szpitala, odwiedzał chorych w ich domach i pomagał im. Jednocześnie jest to znak jego troski, szybkiego udawania się tam, gdzie był potrzebny, dając wyraz ukochania dusz. Po prawej stronie obrazu znajduje się wybrane przez księdza Bosko motto Towarzystwa Salezjańskiego: ukochanie dusz poprzez wyrzeczenie się wszystkiego, począwszy od siebie.

Nad tą dewizą, w pewnej odległości, znajdują się lekarz i dwie zakonnice: współpracownicy w szpitalu, wszyscy razem tworzyli prawdziwą wspólnotę wychowawczą. Dobra nigdy nie czyni się w pojedynkę, jest ono zawsze eklezjalne, synodalne, wspólnotowe, jest dokonywane razem. Osoby konsekrowane i świeckie to stany życia chrześcijańskiego, które wraz z kapłaństwem ministerialnym tworzą piękną mozaikę Kościoła.

Szpital San José, znajdujący się w tle, to miejsce, w którym salezjanie ucieleśniali gościnne oblicze Kościoła, szpital polowy w prawdziwym tego słowa znaczeniu, dopóki ten nie stał się mobilny i nie został przeniesiony w inne miejsce. Było to rzeczywiście pole, na którym Zatti siał radość, leczył choroby ciała i ducha oraz pełnił posługę miłosierdzia wobec najbardziej potrzebujących.  

Po lewej stronie znajduje się chłopiec z widocznym bandażem: młodzież to teren misji salezjańskiej, a środowisko znaczone chorobą to obszar, w którym Zatti realizował się jako salezjanin koadiutor, osoba konsekrowana dla młodzieży, zwłaszcza najuboższej.

• Title Title
•  

Tweet