Jemu zawdzięczamy ostatnie zdjęcia Indian Alakaluf, Ona, Tehuelche i Yamana, obecnie wymarłych populacji. Jeśli dziś wiemy, jak bardzo lód cofnął się pod koniec kontynentu amerykańskiego, to dzięki porównaniu aktualnych zdjęć satelity z tymi, które on wykonał na początku wieku. Jego sesje fotograficzne i filmowe pozwoliły na ustalenie granic na szczytach Andów argentyńsko-chilijskich prawie sto lat temu. Jeśli dzisiaj w Patagonii i Ziemi Ognistej panuje imponujący ruch turystyczny, to również dzięki jego przewodnikom turystycznym, filmom i książkom.
Urodził się w Pollone-Biella w 1883 r. Stając się salezjaninem w wieku szesnastu lat, jak tylko otrzymał święcenia kapłańskie w 1910 r., wyjechał jako misjonarz do południowej Patagonii. Pracował jako nauczyciel na placówkach salezjańskich, ale w miesiącach letnich poświęcał się badaniu terenów, wód, plemion żyjących po obu stronach Cieśniny Magellana. Z zamiłowania wspinacz, kartograf z urodzenia, wytrawny fotograf, niestrudzony odkrywca, próbował swoich sił również jako antropolog, geolog, botanik, zoolog, pisarz. W 1920 r. wrócił do Włoch, aby wydrukować swoją pierwszą książkę “I miei viaggi nella terra del fuoco” (Moje podróże na ziemi ognistej). Był to ogromny międzynarodowy sukces, który powtórzył się również w przypadku innych publikacji w kolejnych trzech dekadach.
Na „koniec świata” ks. de Agostini powracał osiem razy, od 1928 do 1958 roku czynił to w towarzystwie uczonych i najlepszych przewodników alpejskich. Za każdym razem spędzał kilka miesięcy lub kilka lat. Podczas swoich długich przerw we Włoszech pomagał jako nauczyciel i spowiednik w domach salezjańskich w Turynie, poświęcając czas na porządkowanie swoich badań, publikowanie książek, pisanie artykułów w specjalistycznych czasopismach, wygłaszanie konferencji, udział w sympozjach naukowych. Nie spoczął, aż spełniło się jego marzenie: w wieku 74 lat z powodzeniem zorganizował przedsięwzięcie, o którym marzył od 35 lat, a którym było zdobycie mitycznej góry Sarmiento (2235 m).
Po tylu wędrówkach po niezbadanych miejscach mógł teraz spocząć w cieniu sanktuarium Maryi Wspomożycielki w Turynie, gdzie zmarł w Boże Narodzenie 1960 roku. Don Patagonia, jak go nazywano, to salezjanin, który był chlubą Zgromadzenia Salezjańskiego, Kościoła, nauki.
