Do tej pory jego pierwszym zadaniem było poznanie włoskiej rzeczywistości i kultury, w którą został “katapultowany” z Argentyny; z perspektywy czasu, jest to dla niego prawie jak „powrót do domu”: z pierwszej salezjańskiej ziemi misyjnej do kolebki chryzmatu Księdza Bosko i misji.
Ks. Antúnez, obecnie liczący 61 lat, spotkał salezjanów w wieku 13 lat i był pod ich wrażeniem: spotkał młodych studentów teologii, którzy bardzo pragnęli przebywać z młodymi ludźmi i zastanawiał się, czy ten entuzjazm, którego był świadkiem i który zaczął odczuwać również w swoim wnętrzu, może przekształcić w powołanie, a jeśli tak, to w jakiej formie to powinno się wyrazić. Pierwszą odpowiedź w tym względzie udzielił 31 stycznia 1983 roku, w wieku 24 lat, kiedy to złożył pierwsze swoje śluby w zgromadzeniu salezjańskim.
Minęło kolejnych 12 lat, zanim jego udział w charyzmacie salezjańskim ukierunkował się na kapłaństwo: dotąd był szczęśliwym koadiutorem uczącym dzieci różnym przedmiotem, teraz postanowił poświęcić się posłudze duszpasterskiej. Został skierowany na cztery lata do Puerto Desiado w prowincji Santa Cruz, a następnie wysłany dalej na południe, aż do Rio Grande i Ushuaia, gdzie z polecenia ówczesnego przełożonego generalnego ks. Pascuala Cháveza otrzymał zadanie, którym było przywrócenie dzieła salezjańskiego w tym mieście.
W sumie spędził 18 lat w Patagonii, zajmując się głównie kwestią masowej emigracji młodzieży, co łączyło się w realizowanych przez niego projektach edukacyjnych także ze łzami i bólem, który towarzyszy tym, którzy chcą budować trwałe relacje. Skierowany do Buenos Aires, współpracował z ówczesnym przełożonym inspektorii ARS, zostając jego wikariuszem, a następnie – ekonomem inspektorialnym.
“Zawsze robiłem to, co Bóg ode mnie żądał w Zgromadzeniu” – mówi dzisiaj. “Teraz jestem tutaj, aby wykorzystać moje doświadczenie, służąc ‘Missioni Don Bosco’, co jest oczywiste. Ale być może również po to, aby odczytać na nowo moją drogę duchową”.
“Patagonia ukształtowała moje serce – kontynuuje – ponieważ żyłem charyzmatem Zgromadzenia wraz z wielkimi salezjanami i w bezpośrednim kontakcie z młodzieżą. Dzisiaj mam okazję codziennie ‘przechodzić’ z wizytą do Księdza Bosko. Kiedy zaproponowano mi nową pracę, od razu pomyślałem: „Teraz będę z nim mieszkać!”.
Ożywiony tą myślą, ks. Daniel odnosi się do charyzmatu: „To, co musi nas utożsamiać, to temat ojcostwa: salezjańskość właśnie to oznacza. Ten realizuje się w stałej gotowości do towarzyszenia, przebywania z innymi, słuchania. Bycia przyjacielem, towarzyszem, ojcem, pasterzem”.
I z ufnością, charakterystyczną dla tych, którzy wierzą w Opatrzność i z typową salezjańską radością, mówi na koniec: „Przeżywam to nowe doświadczenie jako dar, ciesząc się, że jestem salezjaninem. Patrzę na swoją historię i mówię sobie, że to niemożliwe, żebym to ja ją napisał: napisał ją Bóg!”.
Więcej informacji na stronie: www.missionidonbosco.org
